1. Zapomnieć o tym co było, nie myśleć, nie tęsknić

Stał opierając się o maskę swojego samochodu. Zacisnąwszy dłonie w pięści, ukrył je głęboko w kieszeniach dżinsów, a wzrokiem niecierpliwie przeczesywał ciemną okolicę. Pobliskie drzewa oświetlone przydrożnymi latarniami wyglądały upiornie. Co jakiś czas przejeżdżał samochód i znikał, pozostawiwszy po sobie zapach spalin.

Muzyka w barze już dawno ucichła. Był to duży, kwadratowy budynek niczym nie wyróżniający się wśród innych, w jakich zdarzało mu się bywać, może poza dość nieciekawą okolicą. Otoczony gęsto rosnącymi wysokimi dębami, roztaczał wokół siebie nieprzyjemną atmosferę. Ukryty wśród natury, której spokój budziły krzyki nastolatków dochodzące z pobliska. Latarnia zamigotała, coś trzasnęło i zapadła ciemność. Parszywe miejsce.

Czekał zziębnięty na listopadowym przymrozku. Pociągał nosem, ciesząc się w duchu, że nie spadł jeszcze śnieg. Stopą ukrytą w adidasie przesuwał leżący na ziemi krzywy kamyk. Czasami wyciągał komórkę, żeby sprawdzić godzinę. Zdawało mu się, że tym sposobem przyśpieszy czas, ukrócając sobie okres czekania, który w niepokojący sposób wydłużał się.

Poza zmęczeniem nie czuł nic; był wyzuty z emocji. Przestał już nawet niecierpliwić się i zapomniał, dlaczego czekał na barmankę, nie znając nawet jej imienia. Chmury rozsunęły się, ukazując jasną tarczę księżyca w pełni. Spojrzał w niebo, odchyliwszy głowę do tyłu. Uśmiechnął się krzywo do siebie. Był tak samo samotny jak ten księżyc. Różnica polegała na tym, że on wciąż świecił, a Tom czuł się niczym wypalona gwiazda.

W końcu usłyszał skrzypnięcie drzwi wejściowych. Zwrócił głowę w tamtą stronę, przyglądając się, jak dziewczyna przekręca klucz w zamku. Drgnął lekko, kiedy odwróciła się i zbiegła z gracją po drewnianych schodkach. Czarne botki, które miała na stopach, pozostawiły po sobie przyjemny stukot. Rozpuściła ciemne włosy, rozlały się falą na szczupłe ramiona i plecy, kręcąc się figlarnie na końcówkach. Duże, niebieskie oczy spoglądały na niego z uwagą. Westchnąwszy, zagryzła wargę, jakby na coś czekała. Wtedy dopiero oprzytomniał.

— Jedziemy do ciebie? — zapytał krótko. — Powiedz mi, gdzie mieszkasz.

Potrząsnęła energicznie głową.

— Nie ma mowy — odparła. Tom zdziwił się nieco, ale nie dał tego po sobie poznać. Odnotował jednak, że w jej głosie nie brzmiała chociażby najmniejsza nuta wrogości. — Do ciebie.

— Jasne, do mnie — zgodził się. Odepchnął się od maski i zatrzymał przy drzwiach od strony kierowcy, gdy zauważył, że dziewczyna wciąż tkwi w miejscu. Wskazał ręką ponad samochodem. — Dlaczego stoisz? Wskakuj do środka.

Założyła ręce na piersiach, a twarz przybrała wojowniczy wyraz. Tom oparłszy się o dach auta, posłał jej zmęczone i udręczone spojrzenie. Czego ona chce?

— Nie pójdziemy tam na piechotę — wypalił, zanim zdążyła się odezwać. Rozbawiony uśmieszek utwierdził go w przekonaniu, że myślała o czymś podobnym. — Spacer byłby całkiem przyjemnym rozwiązaniem, ale nie w taką pogodę, zgodzisz się ze mną?

— Piłeś — odpowiedziała krótko. Podeszła do niego. Wyciągnąwszy otwartą dłoń, zwróconą wierzchem do dołu, zatrzymała się kilka kroków obok. To wystarczyło, aby owionął go zniewalający zapach bzu. — Nie chcę rozbić się z tobą na pierwszym lepszym drzewie. Ja prowadzę.

Westchnął tylko, ale nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu, cisnącego się na usta. Otworzył dłoń i zawierzając nowo poznanej dziewczynie, oddał jej kluczyki do samochodu. Odwzajemniła gest, ominęła go i z gracją wsunęła się na miejsce kierowcy. Nie zostało mu nic innego, niż obejść samochód oraz usadowić się obok niej.

        — Liv. — Powtórzył głośno jej imię. Zażenowanie, które towarzyszyło wcześniejszemu pytaniu, zniknęło bezpowrotnie, zastąpione przez czułe nuty. Smakował nowe słowo, szepcząc je prosto do ucha dziewczyny. Liv złagodniała – nawet ani razu nie zgromiła go wzrokiem, częściej się uśmiechała. — Ładne imię.

— Kłamiesz. Zapomnisz o moim istnieniu, jak tylko stąd wyjdę — stwierdziła bez żalu, złości czy ironii. Chłodna obojętność była wyczuwalna w głosie aż nadto. Tom w duchu przyznał jej rację, ale nie chciał mówić tego na głos. Kłamać również nie chciał, dlatego milczał.

Liv ściągnęła czarną kurtkę, odrzucając ją za siebie na jeden ze skórzanych foteli. Tom objąwszy dziewczynę w pasie, wyciągnął lewą rękę i trącił włącznik światła. Pokój zalała aksamitna ciemność; księżyc znów schował się za osłonę ciężkich, deszczowych chmur. Tomowi nawet to odpowiadało – księżyc był jedynym świadkiem jego kolejnego upadku. Bo czymże to było? Chciał jedynie zagłuszyć głosy sumienia, które stały się zbyt głośne i dręczące. Pragnął zmiany, a każde jego pragnienie kończyło się tak samo – upojną nocą z nieznaną dziewczyną oraz pojawiającymi się znów uporczywymi wyrzutami wraz ze wschodem słońca.

Teraz jednak potrzebował barmanki. Starał się nie myśleć o tym, co nastąpi rano. Pocałował dziewczynę, jakby z nadzieją, że okaże się tym długo szukanym przez niego lekiem na całe zło, zaklęciem rzuconym przez dobrą wróżkę. Czując wiśniowy posmak na swoich wargach zrozumiał, że wciąż tego nie odnalazł. A czy dla niej okazał się czymś więcej niż przypadkowym facetem, z którym spędzi tę noc? Przymknął powieki, a wraz z tym ruchem zamknął w mocnych objęciach Liv. Znał odpowiedź, ale im dłużej próbował przed nią uciec, tym dłużej nie czuł rozgoryczenia.

Chude ręce ściągnęły z niego niebieską koszulę w paski. Zimne palce dotykały umięśnionych ramion, a Tomem wstrząsały dreszcze. Liv objęła jego kark, oddając zachłannie pocałunki. Przez ułamek sekundy jej zachowanie zasugerowało mu, że dziewczyna również szuka pewnego rodzaju ukojenia. Odnalazła, czy wręcz przeciwnie - rozczarowała się?

W tej chwili byli do siebie podobni bardziej, niż mogli się tego spodziewać. Oboje zagubieni i samotni, szukający wytchnienia w życiu. Pasowali do siebie i uzupełniali się wzajemnie, nie tylko bliskością ciał, które nagie odnajdywały wspólny rytm; nie dłońmi, które odszukawszy w ciemności te drugie, ściskały mocno palce; nie westchnięciami oraz jękami, przerywającymi w miłosnym szale panującą ciszę. Całując Liv, Tom chciał przekazać jej chociaż cząstkę swoich uczuć, których nie potrafił powstrzymywać, ale zdawało mu się, że obsypywał pocałunkami samego siebie – poczucie beznadziejności jedynie przybierało na sile. Spojrzał na dziewczynę, którą trzymał w swoich pewnych objęciach. Miała przymknięte powieki i lekko rozchylone usta. Gdy otworzyła oczy zauważył czający się głęboko w źrenicach strach, którego nie zdążyła zamaskować. Pocałował ją ponownie, jakby z nadzieją, że uda mu się odpędzić to uczucie. Chociaż tak naprawdę pomyślał, iż właśnie spojrzał w odbicie własnych oczu.

Liv objęła go za kark, przygarniając mocniej do siebie. W jej geście wyczuwał jakąś niemą potrzebę bliskości drugiej osoby i w duchu cieszył się, że szukała tego poczucia w jego osobie. Sam nie potrafił ukrywać swoich uczuć, być obojętnym wobec Liv. Nie mógł tego dokonać będąc z nią tak blisko, jak tylko mężczyzna może być z kobietą. Oddawał się jej z podobną ufnością, co ona jemu.

Gdy szczupłe ciało Liv wygięło się w łuk, a gardła wydobyło się głośne westchnięcie Tom poczuł cudowne spełnienie i świat nagle wybuchł feerią barw. Pocałował ją raz jeszcze w miękkie usta. Zsunąwszy się z dziewczyny, ułożył tuż obok. Włączył lampkę, stojącą na szafce przy łóżku i przytłumione światło zalało pokój. Zauważył porozrzucane ubrania po pomieszczeniu. Popatrzył w jej łagodne oblicze. Uśmiechnęła się do niego, odgarniając długie kosmyki włosów. Przekręciwszy się na brzuch, podparła się łokciami na białych poduszkach i rzuciła mu przeciągłe spojrzenie. Wtedy dopiero utkwił wzrok w jej plecach.

— To chyba bolało — stwierdził krótko i niepotrzebnie, gładząc palcami wytatuowany pysk smoka. Tatuaż zaczynał się na lewej łopatce, a ciągnął aż do prawego biodra. Stwór łypał na niego z ciała Liv groźnymi oczyma. — Piękny.

— Bolało — potwierdziła obojętnie. Poruszyła się a wielki smok wraz z nią. Tom roześmiał się. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. — Nieźle to wygląda, prawda?

— Dlaczego akurat smok? — zapytał z ciekawością w głosie.

— Ktoś musi mnie chronić — odparła z delikatnym uśmiechem.

— Kiedy go zrobiłaś?

— Na osiemnaste urodziny — odpowiedziała. Wtedy w jej oczach znów pojawił się smutek, ale zniknął tak szybko, że Tom zaczął się zastanawiać, czy naprawdę go widział. — Ty chyba nie gustujesz w tatuażach, prawda? Za to twój brat ma kilka? — zapytała, czekając na jego potwierdzenie.

— Bill też zrobił sobie jeden na osiemnaste urodziny — powiedział. Przeciągał leniwie palcem po wytatuowanych łuskach smoka, unikając jej wzroku. — Freiheit 1989. Wolność, której tak pragnął — dodał z nieukrywaną pogardą, prawie wypluwając to słowo. Potrząsnął głową i zanim zdążyła odpowiedzieć, przysunął się do niej, całując lekko nagie ramię. Ponownie poczuł mocny zapach bzu. Widocznie zrozumiała jego unik, ponieważ milczała. — Dlaczego pracujesz w barze?

— Dlaczego jesteś sławny? — odpowiedziała szybko pytaniem na pytanie, a jej niebieskie oczy rozbłysły ostrzegawczo.

Tom zamilkł, kolejny raz uchylając się od jednoznacznej odpowiedzi. Kiedyś bez wahania odpowiedziałby: Sława jest spełnieniem moich marzeń. A dzisiaj? Czy sława wciąż była marzeniem, czy bardziej uciążliwą rzeczywistością, od której nie było ucieczki?

— Życie jest ciekawym zbiegiem przypadków, nie sądzisz? — odezwała się cicho, gdy Tom wciąż był pochłonięty swoimi rozmyślaniami. Spojrzał na nią przeciągle. — Nie zawsze układa się tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Myślę, że twoje życie również nie jest takie, jakie sobie wymarzyłeś.

— Nie jest — potwierdził cichym głosem. Liv musiała wytężać słuch, aby zrozumieć, co mówi. Ściągnęła lekko brwi, a między nimi utworzyła się pionowa zmarszczka. Drgnęła, kiedy palce Toma znów dotknęły jej tatuażu. — Kiedyś byliśmy innymi ludźmi. Teraz... czasami nie poznaję swoich przyjaciół.

— Co wydarzyło się między wami? — Liv postarała się, aby ton jej głosu brzmiał najdelikatniej. Nawet się nie ruszała, jedynie obserwowała, jak Tom zagryza mocno wargi.

— Nie jesteś moim psychologiem, nie musisz wszystkiego wiedzieć — uciął stanowczo. Liv zauważyła, że nie jest zły, ponieważ delikatny uśmiech błąkał się po jego twarzy. — Jakie jest twoje życie?

Liv spuściła głowę. Tom od razu zrozumiał, że trafił w jej czuły punkt. Czuł się zawstydzony, ale nie wiedział, co mógłby powiedzieć, żeby naprawić tę sytuację. Obserwował ją jedynie, jak palcami wygładza poduszkę, o którą się opierała. Wytatuowany smok poruszał się na szczupłych plecach za każdym razem, gdy oddychała. W mgnieniu oka przysunęła się do niego. Wtedy dopiero zauważył złotego słonika zawieszonego na cienkim naszyjniku, połyskującego między jej piersiami. Uśmiechnął się do niej, obejmując Liv ramieniem.

— Słonik chroni twoje szczęście — powiedział, próbując rozładować atmosferę i zmienić temat. Liv roześmiała się z goryczą. Gdy spojrzała mu w oczy, znów spotkał się z chłodną obojętnością, za którą starała się ukryć coś więcej. Coś, do czego nie miał dostępu.

— Szczęście — rzekła z pogardą. Ostatnie słowa wyszeptała tak cicho, że nie był pewien, czy dobrze je zrozumiał: — Moje życie jest dalekie od ideału.

Styczeń, 2008

Tom otworzył oczy, gdy kanapa ugięła się niespodziewanie. Na materacu przysiadł Bill, a jego oczy nie wyrażały niczego dobrego. O ścianę, pomalowaną na kolor wiśni, opierał się Georg. Miał wojowniczy wyraz twarzy, a stojący obok Gustav wręcz przeciwnie – cierpiętniczy. Doborowe towarzystwo, przemknęło mu przez myśl. Tom stłumił westchnięcie i nie okazując żadnego zdenerwowania, wyciągnął słuchawki z uszu, przerywając słuchanie najnowszej piosenki Samy'ego Deluxe'a.

— Stało się coś? — odezwał się, gdy przyjaciele wciąż zawzięcie milczeli. Uniósł się i przesunął w róg kanapy, przyciągając do siebie zgięte w kolanach nogi. Bill tylko sapnął rozzłoszczony, a Tom poczuł nagłe zniecierpliwienie. — Powiecie mi? Nie jestem żadnym jasnowidzem, więc nie wiem, o co wam chodzi.

— Jost zmusił nas do koncertu charytatywnego — wytłumaczył w końcu Bill.

Tom jedynie wytrzeszczył oczy, a potem podrapał się po głowie. Czekał w milczeniu na dalszy ciąg wyjaśnień, ale gdy żaden z nich nie odezwał się więcej, zrozumiał, że nie będzie dalszego ciągu.

— Chyba nie dzisiaj?

— Za tydzień. — Padła odpowiedź. Głos Georga zabrzmiał nienaturalnie ostro.

— W porządku — odparł Tom, wzruszając ramionami. — Zagramy, wrócimy i lecimy na Malediwy, tak, Bill?

— W porządku? — wysyczał ze złością. — Słyszysz sam siebie?

— Chyba nie rozumiem — stwierdził. Naprawdę nie wiedział, o co mu chodzi. Bill patrzył na niego z jawną wściekłością. W pamięci przywołał wszystkie swoje ostatnie grzeszki, ale nie znalazł nic takiego, aby Bill musiał się złościć na niego.

— To koncert charytatywny! Jest za darmo, rozumiesz? Cały koszt pójdzie na dzieciaki, a dla nas nic! — krzyknął Georg.

Tom roześmiał się głośno, biorąc odpowiedź za dobry żart. Kiedy umilkł, a przyjaciele nie zmienili postaw ani nawet nie uśmiechnęli się delikatnie, a co najwyżej z politowaniem dla niego, zaczął się zastanawiać nad tym wszystkim.

— Dziękuję, ale nie jestem idiotą, Georg — odparował. Był zły, ale nie wiedział na kogo bardziej – na przyjaciół, że stali się niewolnikami pieniędzy, czy na samego siebie, ponieważ nie chciał wcześniej dopuścić do siebie myśli o ich zmianie. — Przecież graliśmy już kilka razy na koncertach charytatywnych i nie wzięliśmy za to ani centa, o co wam chodzi? — Podjął próbę przekonania przyjaciół do swojej racji, ale ich miny nie wyrażały niczego pochlebnego.

— Jesteśmy zespołem na światową skalę i mamy grać za darmo? — zapytał ironicznie Bill. Tom spuścił głowę, zaciskając dłonie w pięści. Najbardziej bolała go zmiana, jaka przeszła w jego bracie. — A ty co? Chcesz biegać na jakieś koncerty i nie dostawać za to żadnego wynagrodzenia?

— Dlaczego nie? — odpowiedział pytaniem. — Dzięki takim osobom jak my organizatorzy zbierają więcej pieniędzy na pomoc dla tych biedaków, niż gdyby samodzielnie zebrali w ciągu miesiąca. Naprawdę tego nie zauważasz?

— Chrzanią mnie ci ludzie — odparł z obojętnością. — Ale widzę, że ciebie bardzo interesują bliźni.

— W porównaniu do was wciąż jestem człowiekiem, a nie maszyną do zarabiania pieniędzy! — wykrzyknął głośno, nie panując nad swoją wściekłością. Podniósł się, odrzucając odtwarzacz muzyki ze słuchawkami. Przesuwał wzrokiem po przyjaciołach. Utkwił spojrzenie w Gustavie, który stał pod ścianą i milczał. — A ty co, do cholery? Nie masz już własnego zdania?

— Odwal się od niego — zaprotestował Georg, zbliżając się kilka kroków do Toma. Patrzył mu hardo w oczy, a na twarzy błąkał się pogardliwy uśmiech. — Gustav również nie ma zamiaru machać bezmyślnie pałeczkami.

— Co się z wami stało? — zapytał ściszonym głosem.

Myślał, że to sen. Tym była sława? Czy naprawdę za spełnienie marzeń powinno płacić się taką cenę? Kim oni się stali? Dlaczego zmienili się w bezuczuciowe maszyny do zarabiania pieniędzy? Gdzie podziali się ludzie, z którymi zaczynał karierę, cieszył się z pierwszych sukcesów i świętował po każdym koncercie, gdzie pojawiały się tłumy? Kim teraz jest sam Tom? Osamotniony, trzymający się wiernie swoich dawnych przekonań. Chociaż z dnia na dzień coraz częściej tracił poczucie sensu tego, co robi. Jak pozostać sobą, gdy najbliżsi przechodzą przerażające przemiany?

— Niepotrzebnie przejmujesz się tym wszystkim — odparł Bill. Rzucił mu karcące spojrzenie. Odgarnął długie czarne włosy i przeciągnął się na kanapie. — Jesteśmy sławni i z tego żyjemy. Nie możemy pozwalać, aby każdy nas z tego powodu wykorzystywał.

— Ty w ogóle jakiś zbyt wrażliwy jesteś — dodał z przekąsem Georg. Spojrzenie, jakim obrzucił Toma, sprawiło, że przeszył go silny dreszcz. — Łamacz kobiecych serc — roześmiał się. — Od miesięcy nie zaliczyłeś żadnej laski!

Tom stał na środku pomiędzy ludźmi, których zawsze uważał za przyjaciół. Kim byli dzisiaj? Bał się nawet pomyśleć, co stanie się z nimi w ciągu następnych miesięcy. Jak bardzo się zmienią? Tkwił niczym skamieniały pośród sprzecznych racji, obrzucany pretensjami i złowrogimi spojrzeniami. Był niepasującym ogniwem, personą non grata.

Machnął ręką. Zrezygnowany, odrzucony, pozwolił wściekłości pokierować sobą.

— Wiecie co? Pierdolcie się.

Siedział na miękkiej, skórzanej kanapie przy mahoniowym stoliku, obracając w dłoniach szklankę z kolorowym drinkiem. Spod daszka czapki obserwował wszystkich bawiących się na parkiecie; na ustach błąkał się pogardliwy uśmiech. Upił potężny łyk alkoholu, czując zbawiennie działanie. Złość powoli przemijała, przyjemne otumanienie przebijało się coraz silniej, a myśli przestawały dręczyć go z taką siłą jak godzinę temu. Wyrzucał przyjaciołom, że stali się niewolnikami pieniędzy, gdy on sam stawał się zakładnikiem alkoholu, w którym coraz częściej topił swoje smutki.

Głośna muzyka techno drażniła jego uszy. Neonowe światła przesuwały się po sylwetkach osób tańczących na parkiecie. Z tej odległości wydawali się Tomowi jedynie bliżej nieokreśloną masą z kończynami, machającymi bezsensownie w różne strony. Patrzył na nich obojętnym wzrokiem, będąc ukrytym w swojej bezpiecznej kryjówce. Śledził wzrokiem ruchy, a tak naprawdę nie zwracał na nich uwagi.  

— Wolne? — Usłyszał głos tuż nad sobą. Wzdrygnął się z niezadowoleniem. Popatrzył na młodą dziewczynę, która uśmiechała się do niego z góry. Wbrew sobie skinął głową. — Straszny tłok dzisiaj.

Nie odpowiedział, w zamian za to obrzucił ją kolejnym spojrzeniem. Dość wysoka, szczupła brunetka. Ciemne włosy spływały falami na odsłonięte ramiona, okalając miłą twarz skorą do uśmiechu. Szare oczy przyciągały jego uwagę o wiele bardziej niż pełne usta czy biust. Nie był obojętny wobec ciepła jej oczu i pewnej życiowej radości, której jemu brakowało od miesięcy. Zniżył wzrok, zauważając czarną sukienkę z czerwonymi detalami i delikatne dłonie, ściskające szklankę z drinkiem. Zielona parasolka była ozdobą tkwiącą w naczyniu i niespodziewanie wywołała u niego uśmiech.

— Jak ci na imię?

— Tom — mówił zachrypniętym, nieprzyjemnym głosem. Odchrząknął. Potem pokręcił energicznie głową, odrzucając długie dready na plecy.

— Jestem Rebeka — powiedziała, chociaż jej nie pytał. Wyciągnęła rękę, którą po krótkim namyśle uścisnął. — Miło cię poznać. Sam?

— Sam — potwierdził. Samotny w każdym znaczeniu tego słowa.

— Zatańczymy? — zaproponowała.

Wahał się, a ona w tym czasie dopiła swojego drinka. Spojrzała na niego zachęcająco. Podniosła się, poprawiając sukienkę. Popatrzył na jej szczupłe, długie nogi i w jednej chwili zdecydował się zabawić. Chwycił dłoń dziewczyny, ufnie idąc za nią na parkiet. Tam odwróciła się do niego, splatając ręce na jego karku. Nachylił się ośmielony wypitym alkoholem i na próbę musnął jej usta. Smakowały słodką maliną i czymś zakazanym. Spodobało się jej, ponieważ przyciągnęła go mocniej do siebie, odwzajemniając pocałunek.

— Szybki jesteś — stwierdziła. Ciałem Toma wstrząsnął dreszcz, gdy skubnęła ustami płatek jego ucha. — Czego szukasz?

Czego szukasz? Nie odpowiadał, próbując zastanowić się nad właściwą odpowiedzią. Ludzie poszukują różnych rzeczy – spokoju, miłości, przyjaciół, czy zabawy. Jednak Tom nie wiedział czego szukał. Może sam siebie chciał odnaleźć?

Wtulił nos w jej szyję, delektując się jaśminowym zapachem. Dłońmi zjechał na krągłe pośladki, zaciskając na nich palce. Rebeka nie protestowała, jedynie roześmiała się dźwięcznie. Czy miał coś do stracenia?

— Szukam zapomnienia.