4. Balansując między cienką granicą prawdy a zakłamanej rzeczywistości, nie zgub się w ciemnym zakamarku serca

Naridii, bo bez Ciebie nie ma niczego.

Vergessenes Kind, w dniu Twoich urodzin.

Liv postawiła wysoką szklankę z piwem przed kolejnym, nieco już pijanym klientem. Wbił wygłodniałe spojrzenie ciemnych oczu w jej dekolt; Liv zagryzła mocno wargi, aby powstrzymać cisnące się przekleństwo, jakim chciała obdarzyć młodego mężczyznę. Denerwowała się, chociaż powinna już przyzwyczaić się do takich zachowań klientów. Takich jak on było tutaj na pęczki każdego wieczoru.

Zignorowała go i powróciła do mozolnego wycierania mokrych szklanek, gdy wyciągnął paczkę papierów, a wkrótce zapalił papierosa, wtykając go między popękane usta. Uśmiechnął się do niej krzywo, przez co Liv poczuła nagłą falę mdłości. Każdy z klientów cuchnął dymem papierosowym i czymś jeszcze, czego nie potrafiła określić, ale miała tego czasami serdecznie dość. Przychodzili, płacili, czasem rzucali jakiś nieudany komplement i odchodzili. Tak było każdego wieczoru. Zawsze ktoś tkwił przy barze, mając nadzieję na rozmowę. Niektórzy próbowali się jej spowiadać, tłumaczyć z życiowych wyborów. Przepraszali, przeklinali, płakali. Często oczekiwali jakiejś porady czy pomocy. Nigdy nie potrafiła im pomóc. Nigdy tak naprawdę jej to nie interesowało. Była tylko barmanką. Wysłuchiwanie zapijaczonych mężczyzn było wpisane w jej zawód. Czasami żałowała, że nie dostawała za to dodatkowego wynagrodzenia.

Dzisiaj nie mogło być inaczej. Nie wiedziała, co na to wpływało. Listopadowa, ponura noc czy alkohol buzujący w żyłach.

Uniosła wzrok i napotkała znajome spojrzenie brązowych oczu. Nawet nie zauważyła, kiedy Tom usadowił się na stołku przy barze. Zachłysnęła się powietrzem i zatkała usta dłońmi, tłumiąc krzyk. Wyglądał okropnie, ale wcale nie za sprawą rozpaczy, która spozierała z jego oczu, i której nie próbował niczym maskować. Miał opuchniętą twarz, pękniętą wargę, a brzydki siniak na policzku przyprawiał ją o dreszcze. Liv zrozumiała, że Tom wdał się z kimś w porządną bójkę, ale mimo wszystko miała nadzieję, że nie pobił go nikt z klientów baru, w którym pracowała.

Przybliżyła się i nachyliła nad blatem. Spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem, ale starał się uśmiechnąć, z czego wyszedł jedynie bolesny grymas. Liv ściągnęła brwi i wiedziała, że na jej twarzy wypisane było zmartwienie.

— Co się stało? —  zapytała cicho z powagą w głosie.

— Możesz zrobić mi najmocniejszego drinka, jakiego tylko umiesz? —  odpowiedział pytaniem, unikając odpowiedzi.

Liv skinęła głową; nie mogła nic zrobić, skoro Tom nie chciał rozmawiać. Zresztą, nie dziwiła się mu. Wspólna noc i jedna rozmowa nie mogły sprawić, że nagle stali się przyjaciółmi. Chociaż Tom wrócił do niej, wciąż nie dawało jej to pozwolenia do wypytywania o jego życie prywatne; nawet gdy ewidentnie miał kłopoty, a ona zadziwiająco niepokoiła się jego stanem.

Wkrótce Tom zabrał szklankę, zsunął się ze stołka i odszedł od baru. Nie wiedziała, czy męczyła go jej obecność oraz ciągłe uważne spojrzenia, jakimi go obdarzała, czy po prostu potrzebował samotności. Śledziła wzrokiem, jak stawiał stabilne kroki, kierując się do wolnego stolika w kącie pomieszczenia. Ewidentnie chciał być sam; zniżył głowę, a w dłoniach obracał szklane naczynie. Patrząc na niego, zastanawiała się, co doprowadziło go do takiego stanu. Widząc Toma, tak naprawdę czuła, jakby patrzyła we własne lustro wspomnień sprzed niecałych dwóch lat. Kiedyś uporczywe obrazy wracały każdej nocy. Noc była najgorszą porą dnia, ponieważ ciemność zawsze wyzwalała w niej najgorsze wspomnienia i lęki. Osaczywszy ją, atakowała zewsząd, gdy była bezbronna i zbyt zmęczona, aby mieć siłę na odpieranie ataków wspomnień. Wtedy szukała pomocy w podobny sposób, jaki odnajdywał teraz Tom.

Otrząsnęła się z myśli, gdy usłyszała natarczywe pytanie klienta o swój alkohol. Wymusiła przepraszający uśmiech i powróciła do pracy.

Bar opustoszał i Liv spoglądała nieco zniecierpliwiona na duży zegar wiszący na ścianie. Czarna wskazówka przesunęła się, oznajmiając, że właśnie minęła północ. Postać siedząca przy jedynym zajętym stoliku w kącie przyciągała wzrok Liv. Na blacie poustawiane były puste szklanki, symbolizujące potrzebną siłę, która uporała się za niego z problemami. Liv była zdenerwowana, ponieważ chciała już wrócić do domu, i ostatnie, czego potrzebowała, to słowna utarczka z rozżalonym muzykiem.

Podeszła do niego pewnym krokiem, a stukot obcasów czarnych botek niósł się po opustoszałym barze. Zatrzymała się przy stoliku, opierając dłońmi na blacie. Tom uniósł głowę i rzucił jej puste spojrzenie, które przejęło ją dreszczem. W jednej chwili zrozumiała, że nie będzie musiała uciekać się do próśb oraz gróźb, aby opuścił bar i wrócił do domu albo do jakiekolwiek innego miejsca, które ją nie obchodziło; chciała tylko, żeby gdzieś zniknął. Tom po raz kolejny tego wieczoru próbował wymusić uśmiech, ale zamiast tego wyszedł mu jedynie nieprzyjemny grymas.

— Możesz wrócić do siebie? Muszę zamknąć i chciałabym iść do domu —  odezwała się. Nie prosiła ani nie tłumaczyła się. Przysiadła na brzegu krzesła, dotykając dłonią jego ramienia. Drgnął jak porażony prądem. —  Tom, jestem zmęczona.

— Do siebie? —  zapytał cicho jakby sam siebie. Mówił nieco niewyraźne, dlatego Liv pochyliła głowę i wytężała słuch, aby zrozumieć wszystkie słowa. Patrzył przed siebie, uśmiechając się lekko. Uśmiech pogardy i rozczarowania malował się na jego ustach. —  Jak można wrócić donikąd? Przecież to niemożliwe...

—  O czym mówisz? —  zapytała, przerywając mu wpół zdania. Wtedy zwrócił spojrzenie ku niej.

—  Nieważne – uciął. —  Już jadę do domu.

Podniósł się, ale zachwiał się od razu i opadł z powrotem na krzesło. Liv sapnęła głośno, lecz Tom odrzucił jej pomoc, gdy tylko wyciągnęła ręce w jego kierunku. Spróbował raz jeszcze, nieco wolniej. Przytrzymywał się stolika i zacisnąwszy na blacie mocno palce, starał się stać w pionie. Kiedy uznał, że na własnych nogach czuje się wystarczająco pewnie, skinął głową Liv i odepchnąwszy się od stolika, próbował ją wyminąć i opuścić bar. Jednak w połowie drogi znów stracił równowagę i uderzył w inny stolik, przesuwając go siłą naporu swojego ciała nieco w prawo.

—  Przepraszam, Liv, ale chyba jestem pijany —  stwierdził rzecz oczywistą z żałością w głosie.

Liv poderwała się z krzesła, próbując uciszyć denerwujący głosik, który właśnie jej oznajmił z ironią, że noc wcale się nie kończy, a dopiero prawdopodobnie zaczyna. Podeszła do niego i pomogła usiąść mu na krześle, które jeszcze stało na swoim miejscu. Szybkim krokiem przeszła za wysoką ladę, chwyciła najbliższą szklankę i napełniła ją do pełna wodą. Zanim Tom zdążył zarejestrować jej ruchy, wróciła szybko i wylawszy całą zawartość na jego głowę, czekała na jakąś reakcję. Tom zerwał się na równe nogi. Energicznie potrząsając głową i czarnymi warkoczami, rozbryzgiwał wodę wokół. Liv uśmiechnęła się; terapia szokowa przyniosła oczekiwany skutek, ponieważ Tom nieco wytrzeźwiał i posłał jej nawet zirytowane spojrzenie.

Rozejrzała się, przygryzając wargi. Na ostatnim stoliku zostały puste szklanki, Tom przesunął kolejny i przewrócił dwa krzesła, a na drewnianej podłodze była kałuża, w której stał. Westchnęła; nie miała już sił, aby posprzątać. Postanowiła zostawić bałagan, z nadzieją, że jej zmiennik, Markus, nie będzie wściekły i rano wszystko sprzątnie. Może potem się wytłumaczy.

—  Daj mi kluczyki, odwiozę cię do domu —  zwróciła się do Toma, przerywając swoje rozmyślania. Wyciągając otwartą dłoń w jego stronę, posłała mu kolejny uśmiech, który zneutralizował jego irytację.

Wyciągnął je z kieszeni i rzucił w stronę Liv. Złapała kluczyki, zaciskając na nich palce. Zimny metal chłodził skórę, a nierówna powierzchnia wbijała się we wnętrze dłoni. Skinąwszy na niego, poprawiła zieloną spódniczkę z bocznymi kieszonkami i zapięła szybko guziki czarnego płaszcza. Postawiła kołnierzyk, powiesiła skórzaną torbę na ramieniu,i pociągnąwszy Toma za sobą, wyszli z baru. Światło zgasło, zapadła cisza.

Gdy pomogła Tomowi położyć się na łóżku, opuściła pokój i zbiegła cicho po schodach na parter. Rozejrzała się w ciemności, szukając włącznika światła. Pstryknęła przycisk; jasne światło z kryształowego żyrandola zalało pomieszczenie. Zamrugała kilka razy oczyma i podeszła do dużej, wnękowej szafy. Westchnęła cicho, poprawiając swój czarny płaszcz, który spadł z wieszaka i walał się po jasnych panelach. Wzięła dwa miękkie koce, wyłączyła światło i wróciła powoli w ciemności po schodach do sypialni Toma. Pomieszczenie oświetlała tylko mała lampka, stojąca na mahoniowym stoliku pomiędzy skórzanymi fotelami, które stały przy brzoskwiniowej ścianie. Liv uznała, że mebel jest wystarczająco wygodny, i postanowiła spędzić w nim noc, ponieważ nie chciała zostawić Toma samego. Nie wiedziała, dlaczego wyświadcza mu kolejną, choć nieświadomą, przysługę, zostając na noc u niego w domu, ale widząc, w jakim znajdował się stanie, nie potrafiła zdobyć się na życzenie słodkich snów i wyjście na zewnątrz.

Tom leżał na dwuosobowym łóżku, które znajdowało się po przeciwległej stronie niż fotel, który w myślach zdążyła nazwać swoim miejscem do spania. Rozciągnięty na całej długości materaca, wyglądał wyjątkowo żałośnie; szczupły i wysoki zajmował mało miejsca na dużej przestrzeni. Liv przykryła go szczelnie brązowym kocem w tygrysie cętki i uśmiechnęła się lekko, gdy rzucił jej długie spojrzenie spod przymrużonych powiek. Poruszył się nieznacznie i przekręciwszy na prawy bok, starał się odwzajemnić jej gest, który wyszedł dosyć blado. Liv chciała już odejść, gdy usłyszała ciche słowa:

—  Dziękuję, Liv.

Wzruszyła ramionami i odwróciła się bez słowa. Chwyciła koc, siadła w fotelu i zgasiła lampkę. Pokój zalała aksamitna ciemność; miękka, delikatna, niestraszna. Okryła się, przysuwając nogi bliżej do siebie. Słyszała spokojny oddech Toma, który działał na nią wyjątkowo dobrze i uspokajająco. Tak naprawdę sama nie pamiętała, kiedy noc przestała kojarzyć się z czymś strasznym; kiedy lęki i wszystkie obrazy z przeszłości przestały być nieodłącznym atrybutem zapadającej ciemności. Nie pojawiały się już od pewnego czasu, chociaż Liv za każdym razem czuła jednak obawę, że wrócą i to ze zdwojoną siłą. Dzisiaj była spokojna – domyślała się, że spokój zawdzięcza głównie obecności Toma; to na jego osobie skupiała teraz myśli. Rzuciła ostatnie, senne spojrzenie na łóżko; akurat zza zasłony chmur wychylił się księżyc, wyławiając z ciemności sylwetkę Toma. Blade światło malowało na jego twarzy cienie.

—  Liv? —  Usłyszała później. Głos był cichy, niewyraźny. Uznała, że po prostu jej się zdawało, i ponownie próbowała usnąć, chociaż fotel nie był jednak idealnym miejscem do spania, jak wcześniej sądziła. —  Liv?

Wtedy otworzyła szeroko oczy, a serce nagle zaczęło mocniej bić, tak samo jak krew szybciej krążyła w żyłach. W jednej chwili była przytomna. Patrzyła z uporem na łóżko Toma, na jego postać; leżał tak samo, zanim zasnęła, nie zauważała żadnej różnicy, która mogłaby sugerować jej, że coś się dzieje. Miała jedynie nadzieję, że Tom nie woła jej, ponieważ czuje mdłości.

—  Liv —  powtórzył, a żałość w jego głosie ścisnęła ją za serce. Rozczarowanie i rozgoryczenie wzięły w górę nad emocjami Toma. Myślał, że jest sam, dlatego pozwolił sobie na okazanie ich w tym prostym słowie; w jej imieniu.

— Coś się stało, Tom? —  zapytała, odrzucając koc. Opuściła nogi na zimne panele i w ciszy prostowała obolałe kończyny.

—  Jesteś tutaj?

—  Jestem, Tom. Zdrzemnęłam się —  wytłumaczyła się, chociaż niepotrzebnie.

— Myślałem... —  nie dokończył. Liv wsłuchiwała się w jego oddech, który stał się urywany. W końcu dodał tak cicho, że ledwo go zrozumiała: —  Myślałem, że mnie zostawiłaś. Zdawało mi się, że też mnie opuściłaś jak inni.

Liv zagryzła wargi i podniosła się. Zbliżyła się do Toma, kucnęła i w ciemności wyciągnęła dłoń. Natrafiła na jego palce, więc ścisnęła je mocno, chcąc przekazać mu trochę otuchy. Wiedziała, że Tom potrzebuje bliskości – nie tej cielesnej, której zaspokojenie może dawać seks, potrzebował bliskości drugiej osoby; świadomości, że ktoś jest obok. Chciała, aby wiedział, że jest przy nim.

— Jestem tutaj i nigdzie się nie ruszam, dobrze, Tom?

— Liv?

— Słucham?

— Mogłabyś położyć się koło mnie? —  zapytał cicho. Liv zaniemówiła, otwierając szeroko usta. Tom zaciskał zimne palce na jej dłoni, jakby chciał przyśpieszyć jej odpowiedź. Wprawdzie było ciemno, ale była pewna, że patrzy gdzieś ponad nią; coś kazało jej myśleć, że sam Tom był zawstydzony tą propozycją, którą właśnie złożył. —  Wszyscy mnie opuścili. Jestem taki samotny, Liv.

Nie zastanawiając się długo, Liv wsunęła się bez słowa pod koc. Tom przylgnął do niej całym swoim ciałem, zamykając ją w mocnym uścisku. Leżała w ciszy, patrząc na zachmurzone niebo za oknem. Delikatnie gładziła ręce Toma, które obejmowały ją w pasie. Drgnęła, gdy poczuła jego usta przy uchu.

— Jestem całkiem sam, Liv. Oni wszyscy się zmienili, a ja nie potrafię tego zaakceptować.

Sandra przekręciła klucz w zamku, a gdy usłyszała charakterystyczne kliknięcie, nacisnęła klamkę i przez cienką szparę pomiędzy framugą a drzwiami wcisnęła się do środka. Było już późno; północ dawno minęła, chociaż obiecywała, że najpóźniej wróci właśnie o dwunastej w nocy. Miała nadzieję, że Bill po prostu poszedł spać, może nieco obrażony. Dlatego więc w ciszy ściągnęła długie czarne kozaki z nóg, delikatnie odkładając je na panele. Obcasy stuknęły o posadzkę, więc Sandra zamarła wpół ruchu. Nie usłyszawszy znajomego narzekania Billa albo czegokolwiek, co mogłoby sugerować, że go obudziła, zdjęła płaszcz i zawiesiła na wieszaku.

Na palcach zamierzała przejść do sypialni, a tam w ciszy rozebrać się i wsunąć pod kołdrę do śpiącego już Billa. Nie zrobiła tego jednak, ponieważ idąc, usłyszała jego głos, dochodzący z kuchni. Zatrzymała się i zaklęła w myślach.

— Sandra? —  Bill był ewidentnie zraniony oraz rozczarowany. Głos wypowiadający jej imię zabrzmiał wyjątkowo przygnębiająco. Modliła się, aby Bill nie robił jej żadnych wymówek. —  Chyba musimy porozmawiać.

— Przepraszam, Bill —  powiedziała, nie pozwalając dojść mu do głosu. Postanowiła mówić wszystko, co przyjdzie jej na myśl, byle tylko dał jej spokój. —  Byłam z Evelyn, ale potem przyjechała jeszcze Scarlett, a sam wiesz, że dawno się nie widziałyśmy. Trochę wypiłyśmy wina, bardzo długo rozmawiałyśmy i nie mogłyśmy się rozstać. Tobie też zdarza się zagadać z Tomem, pamiętasz? Nie miej do mnie o to pretensji. —  Specjalnie wspomniała o bracie Billa; pomyślała, że to dobrze zadziała na jej obronę. Gdy Bill spotykał się z Tomem, mogli rozmawiać godzinami i nie mieli dość, dlaczego nie mógł też jej zrozumieć?

— Nie chodzi o twoje spóźnienie —  odparł. Włączył oświetlenie wbudowane w górne szafki kuchenne; Sandra zmrużyła oczy. Usiadł z powrotem na krześle przy stole, posyłając jej długie spojrzenie. Sandra wzdrygnęła się nieprzyjemnie; Bill patrzył na nią z zimną obojętnością i niemalże wyrachowaniem, które nie pasowało do tonu głosu. —  Siadaj —  polecił, a ona posłusznie spełniła żądanie. —  Gdzie naprawdę byłaś?

—  U Evelyn —  odpowiedziała prędko.

—  Sandra, proszę cię, nie kłam —  rzekł automatycznie. Pomyślała, że miał tę rozmowę już ułożoną w głowie, a teraz tylko wypowiadał wszystkie kwestie na głos. —  Tom wspominał o innym miejscu, gdzie cię widział.

—  Tak? —  podchwyciła. Niebieskie tęczówki zwęziły się niebezpiecznie.

—  Widział cię na ulicy —  powiedział Bill, cały czas obserwując reakcję Sandry. W pierwszej chwili zbladła, ale zaraz otrząsnęła się i przybrała wojowniczą pozę. —  Sandra, puszczasz się z innymi? Dlaczego, do diabła? Brakuje ci czegoś? Rozrywki, pieniędzy, towarzystwa? Nie zaspokajam cię?

—  Nie pomyślałeś, że twój brat po prostu łże jak pies? —  zapytała krótko. —  Nigdy cię nie zdradziłam, Bill. Bardzo mi przykro, że wziąłeś tę możliwość pod uwagę, i mnie oskarżasz o rzeczy, na które nie masz żadnego dowodu. Byłam z Evelyn i Scarlett, jeśli chcesz, możesz do nich zadzwonić i zapytać. — Sandra pochyliła się, podnosząc torbę. Wyciągnęła z niej komórkę i rzuciła ze złością na stół. —  Dzwonisz?!

Bill pokręcił przecząco głową. Tak naprawdę w głębi ducha cieszył się, że Sandra chce się bronić i próbuje udowodnić swoją wersję; prawdopodobnie załamałby się, gdyby po prostu potwierdziła oskarżenie Toma. Swoją drogą, Bill zastanawiał się, dlaczego Tom, jego brat bliźniak, tak go okłamał. Chwilę później straciło to znaczenie, ponieważ Tom powiedział o wiele gorsze słowa, niż oskarżenia pod adresem Sandry; przecież przyznał, że żałuje pokrewieństwa, jakie je łączy. Tom go nienawidził, z czym Bill nie potrafił się pogodzić.

Odsunął telefon Sandry na bok. Zacisnął dłoń na jej ręce i spojrzał w niebieskie oczy dziewczyny. Patrzyła na niego ze złością oraz jawnym rozczarowaniem. Uśmiechnął się lekko, a Sandra wkrótce odwzajemniła gest. Zmieniło się również jej spojrzenie; wyraźnie złagodniało. Tak samo jak twarz; jakby rozjaśniła się w uśmiechu.

— Tom mnie nienawidzi —  wyznał Bill nagle. Sandra wzięła głęboki wdech, a potem wypuściła ze świstem powietrze. Ścisnęła mocniej jego dłoń. —  Tak po prostu powiedział mi prosto w oczy, że mnie nienawidzi, rozumiesz? Żałuje, że jestem jego bratem. Nigdy nie powiedział czegoś takiego. Zdarzało się nam pobić, kłócić, obrażać, ale... to pierwszy raz, gdy coś takiego usłyszałem. To było szczere, Sandra. Tom chyba nigdy wcześniej nie był ze mną tak szczery.

— Och, Bill. Ale dlaczego powiedział ci coś okropnego? Kłóciliście się? —  zapytała z wyraźnym zmartwieniem w głosie. —  Takich rzeczy nie mówi się bez powodu! Przecież tego już nie można cofnąć, Bill. Nie będzie mógł ci powiedzieć, że po prostu się pomylił, i palnął kilka słów za dużo. To niewybaczalne.

—  Pokłóciliśmy się o Sophie —  odpowiedział. —  Tom twierdzi, że Georg ją bije, i nalegał, żebyśmy coś zrobili. Ale ja mam związane ręce, co mógłbym zrobić? Donieść na własnego przyjaciela, nie mając dowodów? Wprawdzie Tom przyjechał tutaj pobity... Jednak nie widziałem Sophie. Może przystawiał się do niej i oberwał od Georga? —  Bill tłumaczył się przed Sandrą, chociaż w głębi siebie czuł, że tłumaczy się wyłącznie przed sobą.

— To prawdopodobne —  potwierdziła Sandra, kiwając dodatkowo głową. Brązowe loki podskoczyły lekko. —  Oboje wiemy, jaki jest Tom. Sophie jest naprawdę śliczną dziewczyną, przecież wszystko mogło się zdarzyć! Po co w ogóle do niej sam pojechał? Bill, wybacz mi, ale okoliczności nie działają na korzyść twojego brata.

Bill zastanowił się chwilę. Wcześniej nie brał tego pod uwagę, dopóki Sandra nie otworzyła mu oczu. Tom faktycznie nie wspominał, dlaczego był u Sophie. W głębi serca chciał wierzyć bratu, być ślepym na wszelkie okoliczności, które były podejrzane; przecież byli braćmi. Komu innemu mógł ufać bez obaw całe życie? Tylko Tomowi. Los jednak obdarzył ich krzywym uśmiechem – gdy Tom nieświadomie potrzebował oparcia w Billu, on go odtrącał. Próbował sobie tłumaczyć całą sytuację słowami bliźniaka, wyrzuconymi w gniewnym szale. Kto mógłby w pełni zrozumieć Toma poza nim samym? Nikt, nawet rodzona matka nie potrafiła.

— Masz rację —  powiedział jednak. Starał się ignorować wyrzuty sumienia, które nagle dały o sobie dać. —  Tom jest kobieciarzem, nie potrafi się powstrzymać. Wiesz, nawet powiedziałem mu, że również strzeliłbym go w pysk, gdyby się przystawał do ciebie —  dodał tonem oczekującym pochwały.

Sandra roześmiała się wesoło, ale zaraz spoważniała.

—  Myślę, że Tom jest zazdrosny —  stwierdziła. Bill zmarszczył nieco brwi, nie rozumiejąc, co ma na myśli. —  Gustav i Georg mają dziewczyny, z którymi spędzają większość czasu. Nawet ty masz mniej czasu dla niego! Odkąd wyprowadziłeś się z waszego domu, najczęściej jesteś ze mną albo na różnych pokazach. Tom został sam —  wytłumaczyła. —  Pewnie jest wściekły, ponieważ każdy ułożył sobie życie, a on ogranicza się do nocnych zabaw, nie jest gotowy na poważny związek.

— Co mi sugerujesz? Mam mu pomóc? Przecież powiedział, że mnie nienawidzi! —  Bill zaprotestował żywo.

—  Ależ nie —  zaprzeczyła. Uśmiechnęła się przekornie. —  Wręcz przeciwnie. Daj mu spokój i nie rozmawiaj z nim. Musisz być silniejszy, Bill, a Tom powinien przemyśleć parę spraw. Chociażby to, jak cię dzisiaj potraktował.

—  Masz rację, Sandra —  przyznał powoli. Skinął głową i rozpogodził się.

— Oczywiście —  odpowiedziała z uśmiechem. Wstała z krzesła i usadowiwszy się Billowi na kolanach, pocałowała go czule. W niebieskich oczach odbijał się żar. Bill zacisnął dłonie na jej szczupłych biodrach, a potem podwinął kaszmirowy sweterek, który miała na sobie. Sandra na chwilę odepchnęła jego niecierpliwie dłonie. —  Zobaczysz, że Tom wróci tutaj, i będzie jeszcze na kolanach błagać cię o przebaczenie.

Bill uśmiechnął się tylko zdawkowo.

Tom jest zbyt dumny, żeby kogokolwiek błagać o przebaczenie.