8. Nie oceniaj i nie uśmiercaj zbyt pochopnie

Liv przeszła bezszelestnie przez salon, słuchając wesołego pogwizdywania przebywającego w kuchni Toma. Ucieszyła się, że odnalazł resztki dobrego humoru, chociaż wcale nie zdziwiłaby się, gdyby zastała go zrozpaczonego. Poprzedni wieczór i odważne zwierzenia musiały okazać się oczyszczające; prawdopodobnie Tom poczuł się o wiele lepiej, kiedy podzielił się z nią swoimi problemami oraz wszelkimi obawami, i pozwolił wkraść się do jego świata. Jednak Liv nie potrafiła zdobyć się na to samo; mogła wyłącznie oddawać czułe pocałunki i łaknąć jego bliskości, chociaż w najtrudniejszych chwilach, gdy ożywało najwięcej wspomnień, chciała podzielić się nimi z nim. Nie chciała być dłużej z tym sama, ale nie potrafiła znaleźć w sobie wystarczająco dużo odwagi.

— Cześć, Liv — powitał ją radośnie, kiedy tylko zjawiła się w pomieszczeniu. Odwrócił się jedynie na krótką chwilę; zlustrował ją wzrokiem i skinąwszy pochlebnie głową, wrócił do parzenia kawy. Spojrzała łakomie na stos tostów piętrzących się na okrągłym talerzu w kwiatki. Zaburczało jej w brzuchu. — Nie wiedziałem, co lubisz, więc przygotowałem ci dwa dżemy. Mogę zrobić też z szynką, serem albo co tylko zechcesz. Liv? — zagadnął, kiedy nie odpowiedziała na jego sugestie.

Odwróciwszy się, parsknął śmiechem, widząc jak Liv wciska sobie do ust tost z dżemem brzoskwiniowym. Wzruszywszy ramionami, wydała z siebie niezidentyfikowany odgłos. Tom obrócił się na pięcie i nachyliwszy się nad stołem, wskazał na swoje ucho.

— Chyba nie dosłyszę, mogłabyś powtórzyć? — zapytał dobitnie. — Czy znów muszę cię rozebrać, żebyś mogła normalnie mówić?

Przełknąwszy ostatni kęs, pacnęła go otwartą dłonią w głowę i posłała mordercze spojrzenie, gdy popatrzył na nią z jawną pretensją.

— Chciałeś coś dodać? — rzuciła ostrzegawczo. Tom podniósł dłonie w poddańczym geście. Wskazała palcem na talerz. — Smakują mi. Może codziennie będziesz przyrządzać mi śniadania?

Przewrócił teatralnie oczami, stawiając przed nią kubek z parującą kawą. Popchnął w jej stronę cukierniczkę, zachowując poważny wyraz twarzy, kiedy Liv wsypała cztery łyżeczki cukru. Chociaż kątem oka Liv widziała dezaprobatę w jego ciemnych oczach, udawała, że wcale tego nie zauważyła. Tom wziął swojego tosta i rzekł mimochodem:

— Opowiedz mi o sobie, Liv.

— Jestem Liv Biermann i pracuję jako barmanka — odparła krótko. Upiła łyk i odstawiła kubek na stół. Powierzchnia kawy zafalowała niebezpiecznie. — Niedługo skończę dwadzieścia jeden lat. Mam sto siedemdziesiąt dwa centymetry wzrostu, alergię na sok jabłkowy i boję się pająków. Podać ci rozmiar buta? Bo ubrań — spojrzawszy na niego, uniosła znacząco brwi — już znasz.

— Och, Liv — westchnął, rozkładając bezradnie ręce. Przez chwilę przyglądała mu się z ciekawością. — Tej nocy opowiedziałem ci trochę więcej.

— Liczysz na rewanż? — dopowiedziała Liv, mrużąc oczy. Pytanie zawisło między nimi niczym niewidzialna groźba. Tom stracił nieco pewności siebie i umoczył usta w kawie. — Nie podpisywaliśmy żadnej umowy, Tom. Wybacz mi, ale nie potrafię streścić ci całego mojego życia w dziesięć minut! Jeśli tego nie zaakceptujesz, to może lepiej, abyśmy rozstali się teraz, póki nie będziesz żałować, że zniknęłam z twojego życia.

Tom uniósł brwi, patrząc na nią ze zdziwieniem. Potem pokręcił głową i nachyliwszy się nad stołem, uścisnął jej dłoń, uśmiechając się pokrzepiająco. Liv wypuściła powietrze nosem i nie odtrąciła jego ręki.

— Przestań, Liv — poprosił. — Akceptuję cię taką, jaką jesteś. Nie chciałem cię zdenerwować. Żałowałbym, gdybyś zniknęła z mojego życia — przyznał. Puścił do niej oko, uśmiechając się rozbrajająco, więc Liv nieco złagodniała i zmieniła zacięty wyraz twarzy. Pomimo chęci obrócenia wszystkiego w żart, głos Toma zabrzmiał szczerze. Zdobyła się na ciche westchnienie. — Dasz mi swój numer telefonu?

Liv rozpogodziła się w jednej chwili. Tom wyglądał na zaskoczonego jej zmianami nastrojów, ale starał się nie okazywać tego po sobie, a tym bardziej – komentować w żaden sposób.

— Zostawiłam ci na poduszce.

— Co sądzisz o tej? 

Tom podniósł głowę, ponieważ wraz z usłyszanym pytaniem zadanym przez Marinę, ciemna, gruba kotara rozsunęła się i dziewczyna wyszła z damskiej przymierzalni. Tom popatrzył na nią i uśmiechnąwszy się z zadowoleniem, skinął głową. Marina, uniósłszy się na palcach stóp, zrobiła kilka małych kroczków w jego stronę, odwracając się nagle tyłem. Czarna krótka sukienka opinała jej szczupłe ciało i odsłaniała przedramiona. Zwilżył językiem spierzchnięte usta, zauważywszy odważne wycięcie na plecach, które wykończone było luźnymi częściami pofalowanego tiulu.

— Bezkonkurencyjna — stwierdził krótko.

Marina obróciła się raz jeszcze, posłała mu rozbawiony uśmiech i zniknęła w przymierzalni. Tom w tym czasie poklepał dłońmi kieszenie spodni oraz kurtki w poszukiwaniu portfela. Potem rzucił krótkie spojrzenie na zegar, wiszący tuż nad jego głową. Zbliżała się trzecia po południu, co wprawiło go w niemałe zdziwienie, ponieważ podejrzewał, że zakupy przeciągną się przynajmniej do wieczora. Podziękował w duchu za instynkt, który podpowiedział mu, że potrzebna mu kobieca pomoc – w tym przypadku Mariny.

Wyszła z przymierzalni. Owinąwszy szyję granatową chustą, zapięła guziczki dłuższego płaszcza i podążyła za Tomem w stronę kas, gdzie zapłacił za sukienkę. Została obrzucona zazdrosnym spojrzeniem ekspedientki i nie mogła powstrzymać łobuzerskiego uśmiechu. Zrzedłaby jej mina, gdyby wiedziała, że Tom nie kupił sukienki dla niej, i że nawet nie tworzą pary.

— No to słucham — odezwała się głosem nieznoszącym sprzeciwu, kiedy opuścili sklep i zgodnie postanowili coś zjeść. Tom obdarzył ją zaciekawionym spojrzeniem. — Co to za laska? Przecież nie kupiłeś takiej sukienki mamie!

Tom roześmiał się wesoło. Śmiech był na tyle zaraźliwy, że nawet Marina zachichotała pod nosem, wyobrażając sobie Simone w seksownej sukience odkrywającej plecy, gdy paraduje przed Gordonem w sypialni. Tom objął ją ramieniem i żartobliwie zmierzwił jej brązowe loki.

— Powiedz mi, Tom.

— Dobrze — zgodził się. Marina otworzyła usta ze zdziwienia, zatrzymując się wpół kroku. Wciąż rozbawiony Tom pociągnął ją za rękaw płaszcza. — Ma na imię Liv.

— Liv — powtórzyła cicho pod nosem. — Ładne imię.

— Powiedziałem jej to.

— Tak? — podchwyciła ciekawskim tonem. Tom udał, że wzdycha z dezaprobatą. Spodziewał się przesłuchania ze strony Mariny. Kto jak kto, ale ona musiała zaspokoić swoją ciekawość. Wcześniej przez myśl przemknęło mu, że powinien zadzwonić do Sophie, która nigdy nie zasypywała go lawiną uciążliwych pytań, a czekała, aż sam jej opowie. Szybko oprzytomniał i porzucił ten pomysł. Siniaki – pamiątki po ostatnim spotkaniu z Georgiem już zniknęły, a nie chciał nabawić się kolejnych. — Co jej jeszcze powiedziałeś?

— Powiedziałem, że jest wspaniała i ma piękne oczy — odparł, kątem oka obserwując rosnące zainteresowanie Mariny. Skręcili w prawo, kierując się w stronę szyldu małej restauracyjki w galerii handlowej. Miał nadzieję, że do tego momentu zdąży zaspokoić ciekawość dziewczyny Gustava. — Co chcesz jeszcze wiedzieć?

— Dlaczego nie powiedziałeś mi, że masz kogoś? — zapytała oskarżycielsko.

— Chciałabyś rzucić Gustava dla mnie? — spytał, posyłając jej długie spojrzenie. Marina westchnęła, kręcąc z niedowierzaniem głową. Zdążył zauważyć rozbawienie w jej czarnych oczach. — Okej, rozumiem, że innym razem. Nie mam nikogo, Marina.

— A co z Liv? Kim ona jest dla ciebie? — Marina wyglądała na zniecierpliwioną. — Od kiedy się znacie?

Nie odezwał się, próbując odpowiedzieć sobie na jej pytanie. Poznał Liv za sprawą zwykłego przypadku i w wyniku splotu różnych wydarzeń spotkali się jeszcze kilka razy. Prawdopodobnie od samego początku podejrzewał, że znajomość z Liv nie będzie należała do tych prostych, kilkudniowych, pełnych seksu, namiętności oraz alkoholu. Chociaż nie potrafił zaprzeczyć, że mimo wszystko znajomość z Liv była bardzo namiętna. W ciągu ostatnich dziesięciu dni spotkali się trzykrotnie: raz Tom odwiedził Liv w barze, potem ona została u niego na noc, a ostatnio zaprosił ją na popołudniowy spacer. Kim dla niego była? Nie była kobietą życia ani przypadkową dziewczyną. Stawała się kimś cholernie ważnym w sposób delikatny, nieco subtelny, jednak szybko wiązał ją ze sobą. Spędzali godziny na długich rozmowach, sycąc się swoimi ciałami, albo leżąc bez słowa obok siebie.

— Znamy się od dwóch tygodni, może trochę więcej — odpowiedział. Wzruszył ramionami, czując na sobie badawcze spojrzenie młodej kobiety. — Nie jest moją dziewczyną, więc nikomu jeszcze nie rozpowiadaj. Spotykamy się, ale to nic pewnego. Zaspokoiłem twoją ciekawość?

Liv pochyliła się nad Samem i wręczywszy mu duże pudło oklejone kolorowym papierem oraz ozdobione dużą błyszczącą czerwoną kokardą, ucałowała chłopca w policzki. Potem pogłaskała lekko go po głowie, pozwalając, aby dwunastolatek wtulił się w jej ciało, próbując zamknąć w swoich drobnych ramionach. Sam odsunął się trochę, więc Liv zauważyła znajomy błysk w jego ciemnych oczach. Uśmiechnęli się w jednej chwili i Sam chwycił jej dłoń, ciągnąc za sobą w stronę szpitalnej sali.

Weszła do dużego jasnego pomieszczenia na planie kwadratu, w którym, poza łóżkiem Sama, ustawiono jeszcze dwa inne. Ściany pomalowano na przyjemny odcień wiosennej zieleni, a przy każdym z łóżek ustawiono małą szafeczkę. Liv obrzuciwszy wzrokiem całą salę, z zadowoleniem zauważyła, że jest pusta. Ucieszyła się w duchu, ponieważ chciała spędzić urodziny Sama wyłącznie z nim; bez konieczności wysłuchiwania dziecięcych historii opowiadanych chórem przez Sama i jego dwóch kolegów.

Liv ściągnęła czarny płaszcz i, przewiesiwszy go przez oparcie krzesła, opadła na siedzenie. Sam odwrócił się do niej, szarpiąc opakowanie prezentu.

— Doktor Dunst obiecał przyjść, wiesz? — zagadnął. Liv zdziwiła się i uśmiechnęła kpiąco; nie sądziła, że Simon oderwie się od swojej pracy, i przyjdzie złożyć życzenia Samowi. Chłopiec usiadł na łóżku i machając nogami w powietrzu, rozerwał wreszcie kolorowy papier. — Fajnie, nie?

— Oczywiście — potwierdziła krótko.

Rozpogodziła się, oglądając zdziwienie na twarzy Sama, kiedy w końcu wyciągnął swój prezent. Liv stworzyła trzy obrazy, nad którymi pracowała przez ostatnie miesiące, kiedy nie musiała pracować w barze. Pierwszy przedstawiał samego chłopca. Sam opowiedział jej kiedyś, że jego ulubionym miejscem była mała łąka tuż za końcem posiadłości, w której mieszkał z rodzicami. Liv namalowała więc chłopca na łonie natury wśród drobnych polnych kwiatuszków, które z zadowoleniem deptał mały czarny szczeniak rasy labrador – Łapa, pies Sama. Drugi przedstawiał dorosłego Sama za sterami samolotu pasażerskiego, o czym chłopiec marzył od kilku lat, a ostatni obraz był prezentem pamiątkowym – Liv naszkicowała siebie oraz chłopca.

— Jesteś świetna, Liv — powiedział cicho przez łzy.

Odłożył delikatnie podarunki na kołdrę, zeskoczył lekko z łóżka i wtulił się w szczupłe ciało Liv, przytulając ją mocno. Liv gładziła Sama po plecach, a kiedy na nią spojrzał, dłonią starła łzy, które popłynęły po jego policzkach.

— Hej, jesteś już dużym chłopcem — odezwała się. — Nie płacz, Sam.

— Masz rację, jestem już duży — przytaknął, otarłszy twarz. Wyprostował się i popatrzył na nią z powagą w ciemnych oczach, w których wciąż błyszczały łzy. — Mam już dwanaście lat. Wyjdziesz za mnie, Liv?

— Och, Sam — Liv roześmiała się wesoło. — Jesteś uroczy, ale wciąż zbyt młody. Niedługo opuścisz szpital i wtedy znajdziesz sobie dziewczynę w swoim wieku — dodała pocieszająco, gładząc dłonią jego policzek.

Chłopiec tylko prychnął i odsunął się od niej z rozczarowaną miną.

— Ale ty jesteś dziwna, Liv — skomentował to poważnie, wzdychając głośno.

— Odwiedził cię ktoś dzisiaj? — zagadnęła, ignorując zawiedzione nadzieje chłopca.

— Tylko Lily z sali obok. Zrobiła mi laurkę i jej rodzice kupili mi słodycze i tego misia. — Sam wskazał ręką na maskotkę leżącą na poduszce. Biały niedźwiadek spoglądał na nich czarnymi, szklanymi oczami. — Moi tylko zadzwonili — dodał beznamiętnie. Nie odwracając się do niej, poprawił obrazy na łóżku, a potem podniósł je, starając się przyłożyć do miejsca na ścianie, gdzie wisiały dwa nizinne krajobrazy oprawione w antyramy.

— Przykro mi, Sam.

— Jasne, mnie też. Nie przejmuj się, Liv — odpowiedział prędko. Odwrócił się na pięcie i opuściwszy nieco ramiona, uśmiechnął się blado. — Pomożesz mi? Chyba doktor Dunst nie będzie zły, gdy zdejmiemy te paskudne widoki i powiesimy twój prezent.

Gustav mruknął niezadowolony pod nosem. Przytłumioną przez poduszkę melodię komórki mógłby znieść, ale ciągłych wibracji, które odczuwał niemalże w mózgu, już nie. Dlatego z westchnieniem wyciągnął komórkę, a jej głośniejszy dźwięk rozdarł ciszę. Skrzywił się, ponieważ ostrzejsze tony zadziałały podobnie, jak kilka sztyletów wbitych w głowę. Otworzył jedno oko, rzucając krótkie spojrzenie na jasny wyświetlacz, który rozjaśnił panującą ciemność i wzmocnił ból głowy. Marina.

— Cześć, słonko — rzucił na powitanie. Przeciągnął się na łóżku i przystawił lewą rękę do czoła. — Przepraszam, że nie odzywałem się dzisiaj, ale dręczy mnie wściekła migrena. Stało się coś?

— Nie szkodzi. Muszę ci coś powiedzieć, a potem się prześpisz, dobrze? — Głos Mariny zdradzał podekscytowanie, ale mówiła ciszej, niż to miała w zwyczaju. Gustav skinął zgodnie, jakby Marina stała obok. — Tom kogoś ma!

— Tom... Ma... Co ma?! — zapytał zdziwiony, otwierając oczy. Zewsząd otaczała go miękka ciemność. — O czym ty mówisz?

— Tom Kaulitz, twój przyjaciel, ma dziewczynę. Na jaki język mam ci to przetłumaczyć? — odparła pytająco. Gustav pokręcił głową, a ten ruch spotęgował jedynie ból. Zagryzł na chwilę wargi, a potem westchnął cicho. — Słyszysz mnie?

— Tak, słyszę. Tom nie może mieć dziewczyny, to wykluczone.

— Dlaczego? — spytała Marina. Wyobraził sobie jak pionowa zmarszczka przecina jej gładkie czoło. Uśmiechnął się lekko. — Liczyłeś, że znajdzie sobie faceta?

Gustav parsknął śmiechem, ale zaraz potem spoważniał. Jeszcze nie tak dawno posądził Toma o nieczyste zamiary wobec Sophie, a od tamtego spotkania nie utrzymywali ze sobą kontaktu. Dlatego więc podejrzewał, że Tom okłamał Marinę, ponieważ zdawał sobie sprawę, że dziewczyna zadzwoni jeszcze tego samego dnia i wszystko mu opowie. Gustav zdenerwował się postawą Toma; nie sądził, że przyjaciel odważy się na tak desperacki krok – chciał dotrzeć do Gustava, wykorzystując jego dziewczynę i wymyślając fałszywą opowieść. Przyjaciel? Co to słowo znaczy?

— Marina? Skąd w ogóle wiesz o tej domniemanej dziewczynie Toma?

— Kupił jej sukienkę. Opowiadał mi, że ją zniszczył, jak u niego była. Ale, Gustav, żebyś wiedział jaką sukienkę! — wykrzyknęła nagle, zupełnie zapominając o cierpieniu młodego mężczyzny. Odsunął komórkę od ucha, a po twarzy przebiegł grymas bólu. — Przepraszam za mój wybuch — dodała ciszej i Gustav dałby głowę, że w tej chwili uśmiechnęła się delikatnie. — Ma na imię Liv.

— Wiesz, ile czasu się znają?

— Wspominał, że ponad dwa tygodnie, a czemu pytasz?

Gustav zamilkł, dopasowując gorączkowo daty do ostatnich wydarzeń. Pobicie Toma, odwiedziny u Georga oraz Sophie, kolejna rozmowa z Tomem... Nie chciał dopuścić do siebie podobnej myśli, ale zanim zdołał ją zagłuszyć, cichy głosik rozległ się gdzieś w głowie i pozostawił po sobie uczucie niepewności. A co jeśli Tom mówił prawdę? Dlaczego tak naprawdę miałby kłamać? Z jakiego powodu Georg miałby naopowiadać mu kłamstw? Jednak z tego, co powiedziała Marina, jasno wynikało, iż Tom spotykał się z tajemniczą Liv w czasie, gdy został pobity przez Georga.

Gustav miał mętlik w głowie. Rozumiał, że ktoś go okłamał, ale nie potrafił określić, kto to zrobił. Nie potrafił wyjaśnić sobie również powodu; przecież od lat tworzyli zespół, a ich przyjaźń trwała jeszcze dłużej. Czy naprawdę Georg zamienił się w damskiego boksera, a on nie zauważył niczego albo raczej - nie chciał tego zauważyć? Co z Tomem? Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, aby starszy z bliźniaków go okłamał, czy chociażby powiedział półprawdę. Tom uważał półprawdę za delikatne kłamstwo. Gustav usłyszał od niego wiele słów, niektóre były nieprzyjemne, jednak niepozbawione szczerości.

— To dziwne. Nic mi nie powiedział — odpowiedział w końcu, przerywając rozległą analizę zachowań przyjaciół. — Wiesz coś więcej o tej Liv?

— Tylko tyle, że jest wspaniała i ma piękne oczy — powiedziała rozmarzonym tonem. — To urocze, nie sądzisz? Nie wiedziałam, że nasz Tom jest zdolny do takich komplementów.

— Ja też nie — przyznał sceptycznie. Nie dodał, że wciąż nie chciał uwierzyć w istnienie Liv. — Może spotkalibyśmy się we czwórkę, co ty na to, Marina? Myślę, że to byłoby w porządku, gdybyśmy poznali dziewczynę naszego Toma — zaproponował, mając w duchu nadzieję, że Marina nie wyczuła w jego głosie ironii.

Nie zauważyła niczego, ponieważ roześmiała się tak perliście, jak tylko ona potrafiła.

— Nie jestem pewna, czy to się uda — stwierdziła w końcu. Gustav, zmarszczywszy czoło, czekał na dalszy ciąg. — Tom nie przyznał wprost, że Liv to jego dziewczyna. Tylko spotykają się i bardzo lubią. Nic więcej nie wiem, więc wątpię, że będzie chciał umówić się na podwójną randkę — dodała z żalem.

Gustav nie musiał być ekspertem w dziedzinie rozmów z kobietami, żeby nie zrozumieć aluzji. Marina miała mu za złe, że od dłuższego czasu nigdzie razem nie wychodzili, ani nawet nie spotykali się. Gustav ograniczył również rozmowy telefonicznie, tłumacząc mętnie, że Marina powinna mieć czas na naukę.

Westchnął cicho.

— W takim razie mogę zaproponować ci jedynie moje skromne towarzystwo — powiedział wesołym tonem. Wyobraził sobie jak Marina wywraca oczami, ale był pewien, że wygięła usta w delikatny, zadowolony uśmiech. — Może spotkamy się jutro? Pasuje ci piąta? Przyjadę po ciebie, pójdziemy do kina i może na kolację.

— Brzmi świetnie. — Marina wymruczała cicho. — Do zobaczenia. Kocham cię, Gustav.

Wypowiedziawszy słowa, które odzywały się echem w umyśle Gustava, Marina zakończyła rozmowę. Jeszcze przez chwilę trzymał telefon przy uchu, a potem gestem bezradności opuścił rękę wzdłuż ciała. Przymknąwszy powieki, próbował przywołać obraz ostatniego spotkania z Mariną, gdy mówił jej, że ją kocha. Nie mógł sobie tego przypomnieć, zaś bez mniejszego problemu ożywił wspomnienie ciemnych tęczówek Toma, które wpatrując się w niego ze wściekłością, starały się ukryć rozczarowanie. Otworzył oczy i popatrzył na usiane drobnymi gwiazdkami niebo za oknem. Ponownie zastanowił się nad słowami Mariny i rozważał, czy Tom mógłby uciec się do podobnego rozwiązania. Co zrobiłby sam Gustav na jego miejscu? Przygryzł dolną wargę, ale odpowiedź byłaby prosta – nie wymyśliłby żadnej dziewczyny, żeby oczyścić się z zarzutów. Nie chciał przyznać tego przed samym sobą, ale głosik szeptał coraz głośniej: „Tom jest zbyt dumny, żeby kłamać. Wolałby nie odezwać się do końca życia, niż udowadniać swoją niewinność”.

Czy istniała możliwość, że mógł się pomylić i nie odróżnić prawdy od kłamstwa? Czy uwierzył tak łatwo w to, co było łatwiejsze do przyswojenia i zarazem bezpieczniejsze? Był niespokojny, ponieważ czuł, że zawiódł nie tylko Toma, ale również Sophie. Nie mógł przypomnieć sobie wyrazu twarzy dziewczyny Georga. Może naprawdę została pobita i starała się w jakiś subtelny sposób to zasygnalizować, a on, ślepy na jej znaki, zawarł niemalże pakt z Georgiem i ją zostawił samą?

Gustav jeszcze raz skupił wzrok na niebie. Miał wrażenie, że jaśniejące punkty układają się w ironiczny uśmiech. 

Tytuł: J. R. R. Tolkien „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia”