28. Uwolnić przyszłość od przeszłości? Uwolnić przeszłość od przyszłości?

Tom przeciągnął dłonią po włosach i przechylił głowę, przyglądając się odbiciu w lustrze. Miał wrażenie, że osoba, która na niego patrzyła, wcale nie była nim. Policzki zdobił kilkudniowy zarost, a brązowe kosmyki swobodnie opadały na ramiona. Zerknął na nie, a postać w lustrze zrobiła to samo; pomyślał, że najwyraźniej włosy należą do niego. Zmarszczył czoło. Poznawał swoje oczy; ich kształt, ciemny kolor; czoło, nos, mocno zaciśnięte usta. To wszystko należało do niego, a jednak...

Potrząsnął głową, a włosy podskoczyły. Westchnął, związał niesforne kosmyki i doszedł do wniosku, że to tylko kwestia czasu, aż przyzwyczai się do nowego wyglądu. Gdy zmienił dredy na warkocze, miał również problem z zaakceptowaniem zmiany. Jasne włosy nagle zmieniły się w czarne, były zdecydowanie krótsze, Bill uważał, że taka fryzura mu służy, on jednak miał inne zdanie. Liv je lubiła; powiedziała mu kiedyś, że spodobałby jej się w każdej fryzurze. Był ciekaw...

— Nie!

Zanim zdążył uchwycić w lustrze ciekawskie spojrzenie Gustava, spuścił wzrok. Miał ochotę uderzyć otwartą dłonią w czoło – dlaczego stale do niej wracał? Upłynęły już dwa tygodnie od rozstania, a on wciąż o niej myśli i zastanawia się, co powiedziałaby w danej chwili!

Szesnaście dni.

Dlaczego wciąż to liczę?

— Co jest? — zapytał Gustav. Tom uniósł wzrok i popatrzył na jego odbicie. Odniósł wrażenie, że w ciągu ostatnich dni Gustav spoważniał i nabrał pewności siebie, której kiedyś mu tak brakowało. Nie unikał już stawiania trudnych pytań, a Tom był pewny, że wcześniej czy później wszystko z niego wyciągnie. Przede wszystkim to, o czym wciąż nie miał ochoty rozmawiać. Gustav przecież wiedział jedynie, że rozstał się z Liv. — Powiedz coś, Tom.

— Wszystko w porządku — powiedział z nadzieją, że i tym razem Gustav postanowi dać mu jeszcze czas. Tom miał już tę świadomość, że jeśli Gustav nie naciska, to tylko dlatego, by go nie ranić.

— Pieprzysz — odparł niewzruszony. — Myślisz o niej. Ta cała twoja przemiana to z jej powodu, co?

Puścił tę uwagę mimo uszu.

— A serce też sobie wytniesz, żeby o niej zapomnieć?

Tom wzruszył ramionami, siląc się na obojętność. Czuł na sobie palące spojrzenie Gustava, więc chwycił marynarkę zawieszoną na oparciu krzesła i założył ją bez pośpiechu, wyrównując wszystkie zagięcia. Chociaż starał się nie dopuszczać do siebie tej myśli, w końcu na dobre zaczął rozmyślać o Liv. Jak wiele domyśla się Gustav? Nie chciał tego sprawdzać, ale wiedział, że nie miał już wyjścia. Nerwowo podwijał i opuszczał rękawy, a wszystko to, co tłumił w sobie po odejściu Liv, właśnie powoli odnajdywało ujście. Czuł, jak zaczyna tracić nad sobą kontrolę.

— Liv odeszła. Uciekła. Zostawiła mnie. Zabawiła się i zwiała, najwyraźniej taką miała ochotę, jasne? — zaczął drżącym głosem.

— Nie wierzę.

— W co, kurwa, nie wierzysz? — zapytał ostrzej, niż by tego chciał. Nie chciał nawet słuchać domysłów, dlaczego Liv mogła odejść. Odeszła i już! Czy to nie było wystarczająco bolesne i upokarzające?

— Nie wierzę, że zostawiła cię bez powodu — wyjaśnił. — Kobiety tak nie robią.

— Ale ona tak! — krzyknął i poczuł wstyd, gdy sam usłyszał, ile w tych słowach krył bólu. Gustav jednak go nie oceniał, a ten fakt bardziej go zdenerwował. — Znudziła się, a ja się zakochałem. Miałeś rację – pokochać kobietę, z którą tylko się sypia? Skrajny idiotyzm.

— Liv cię kocha, Tom — wtrącił łagodnym głosem, wcale nie odbierając sobie należnej racji. — Widziałem was. Takiej czułości, z jaką na ciebie patrzyła, nie sposób udawać.

— A widzisz ją gdzieś tutaj?! — zapytał, zataczając ręką koło. Okręcił się również wokół własnej osi, podkreślając tym ironię swojego pytania. Wyżywał się na Gustavie, ponieważ powrót do rozstania z Liv obudził kolejne demony, które właśnie szarpały i gryzły jego duszę. Fala tłumionego bólu zalewała ciało, a on miał ochotę tylko wrzeszczeć, by wreszcie się tego pozbyć. — Nie?!

— Nie pomyślałeś, że Liv odeszła, by cię chronić?

Tom wybałuszył oczy i zaniemówił na chwilę.

— Niby przed czym?

— Przed tym, co przed tobą ukrywała — sprostował, gdy Tom nadal patrzył na niego z zaskoczeniem. — Nie udawaj takiego zdziwionego. Każdy zauważyłby, że coś ukrywa. Sophie odeszła, by...

— Liv to nie jest Sophie! — A więc to tak? Uważał, że jeżeli Tom będzie wystarczająco mocno wierzyć albo bić pokłony przed jakimś bóstwem, to odnajdzie Liv, która powie, że odeszła, bo kochała go zbyt mocno? Ten pomysł rozwścieczył go bardziej niż cokolwiek innego. — Nie natknę się na nią na żadnym cholernym czacie! Nie wierzę w to bzdurne przeznaczenie, a ona...

— Zamknij się wreszcie! — przerwał mu, a ton głosu wskazywał, że Gustav jest niewiele mniej wściekły; jego złość miała inne źródło. Tom ponownie zamilkł; raczej zdziwiony niż posłuszny. — Dlaczego zamiast wziąć się w garść, ty ciągle użalasz się nad sobą?! Pieprzysz, jak bardzo cię zraniła, a na nic więcej się nie stać! Nie powinieneś był jej pozwolić odejść.

— Ale ty jesteś naiwny — odpowiedział z pogardą. Nie chciał nawet brać sugestii Gustava do serca; nie mógł pozwolić na rozbudzenie w sobie nadziei, że może jednak rozstanie z Liv nie było ostateczne. Tęsknił za nią tak bardzo, że pragnął zrobić wszystko, by ją odnaleźć, lecz ból w sercu uzmysławiał mu, że nie może tego robić. — Uważasz, że opowiesz mi swoją ckliwą historyjkę o przeznaczeniu, a ja od razu zacznę szukać Liv? Obudź się, stary. Ona mnie rzuciła, bo mnie nie kocha. Gdyby naprawdę tak za mną szalała, jak twierdzisz, nie zostawiłaby mnie.

— To ty jesteś naiwny — zripostował. — Sądzisz, że Liv cię nie potrzebuje, a ty szybko o niej zapomnisz. To nieprawda, Tom. Nie widzisz tego? Cierpisz bez niej. Zapomniałbyś o niej, gdybyś jej nie kochał.

— Kocham, kocham, kocham... jakie to, kurwa, ma jeszcze znaczenie?

— Ogromne.

Tom popatrzył na niego z niedowierzaniem i machnął ręką. Od kiedy Sophie trafiła do szpitala, a Gustav zaczął otwarcie mówić o miłości do niej, zachowywał się inaczej. Uważał, że prawdziwa miłość przezwycięży wszystko, a ci, którzy szczerze się kochają, znajdą do siebie drogę. Tak jak on i Sophie. Tom jednak wiedział, że drogi jego i Liv już nigdy więcej się nie skrzyżują, chociaż szczerze ją kochał. Prawdziwa miłość może faktycznie pokonać wszystko tylko w filmach i romantycznych historiach, w które on nawet nie wierzył. Prawdą było to, że Liv odeszła. A także to, że ją kochał. Ale już nigdy się nie spotkają.

— Jedź lepiej do Sophie, ona bardziej cię potrzebuje niż ja.

— Odnajdź lepiej Liv, ona bardziej cię potrzebuje niż ty mnie — odparował.

Po dziesięciu dniach Sophie zaczęła wracać do zdrowia.

Siedziała wsparta poduszkami na szpitalnym łóżku, Gustav zajmował miejsce naprzeciw niej na niewygodnym plastikowym krzesełku. Przyglądała mu się zauroczona. Większość siniaków zaczynała już blednąć, po opuchliźnie na twarzy nie było właściwie śladu. Rozpuszczone włosy opadały łagodną falą na ramiona, złamaną rękę położyła ostrożnie na podołku. Wzrok zdradzał przytomność umysłu i jasność myśli, lecz Gustav i tak dostrzegał od czasu do czasu przejmujący smutek.

— Jak się czujesz?

— Boli mnie głowa — powiedziała z bladym uśmiechem. Dla potwierdzenia słów uniosła zdrową rękę, ale syknęła cicho, ponieważ wciąż bolały ją żebra przy wykonywaniu niektórych ruchów. Westchnęła i zmieniła temat: — Co z Tomem?

— Sophie...

Gustav stęknął tylko. Zachowanie Sophie wzbudzało u niego konsternację, ponieważ od chwili, gdy dowiedziała się o utracie dziecka, rozpłakała się tylko raz i unikała tego tematu jak ognia. Albo udawała, że nie rozumie jego delikatnych aluzji, albo zaczynała zupełnie inny temat. Rozumiał, że nie mógł jej pomóc w pogodzeniu się ze stratą – bo jak mógłby to zrobić? – ale czuł się zupełnie bezsilny i te uniki wzbudzały w nim coraz większy niepokój. Co będzie, jeśli Sophie zupełnie się załamie?

— No już, powiedz mi. Rozmawiałeś z nim? — ponagliła, gdy długo nie odpowiadał.

— Oczywiście — dał za wygraną i zgodził się na kontynuowanie tematu o Tomie. Rozmowa z nim na temat Liv była równie bezcelowa, co próba namówienia Sophie na rozmowę o jej stanie psychicznym. — Jest uparty jak osioł. Ciągle myśli o tej Liv, ale nie ma zamiaru jej odszukać. Wmawia sobie, że szybko o niej zapomni...

— Nie zapomni — wtrąciła lakonicznie Sophie. Tym razem westchnął Gustav, ponieważ sam to odkrył. Tom zapewne również, mimo to udawał, że już o niej zapomina. Dlaczego oni unikają tych tematów? Gustav żachnął się w myślach; nie miał pojęcia, jak mógł im pomóc, a wiedział, że musi to zrobić. — Jest zraniony i boi się zaryzykować. Stracił ją i nie chce przechodzić tego po raz drugi. Nie wierzy, że mogłoby mu się udać tak jak tobie.

— Tak jak mnie? — podchwycił i uniósł do góry brew.

Sophie zachichotała i popatrzyła na niego skrzącymi się oczami. Nie mógł się powstrzymać, więc nachylił się nad nią i pocałował w rozchylone usta. Objęła go delikatnie, więc naparł na nią mocniej, dopóki nie usłyszał chrząknięcia. Za sobą. Sophie spoglądała na kogoś za nim, więc odsunął się od niej i odwrócił.

O kurwa.

Marina.

Zaniemówił i wytrzeszczył na nią oczy. Obdarzyła go krótkim spojrzeniem, a później przesunęła wzrok na Sophie. Marina zaciskała mocno palce na pasku skórzanej torby, a Gustav od razu pojął, że jest zestresowana. Granatowy płaszcz miała rozpięty, spod niego wystawała czarna koszula, a szalik w tym samym kolorze miała niedbale zawinięty wokół szyi. Milczała, a jej twarz wydawała się nieprzenikniona, chociaż po mocno zaciśniętych szczękach Gustav poznał, że Marina powstrzymuje płacz.

Odwrócił w końcu wzrok, ponieważ nie mógł tego dłużej znieść; przecież to przez niego ta kobieta tak cierpiała. Od dnia, w którym Sophie trafiła do szpitala, w ogóle z nią nie rozmawiał i prawie zapomniał, że nadal był w związku z Mariną. Sophie stanowiła dla niego priorytet, więc tym bardziej poczuł wstyd, że w ciągu tego czasu nadal nie zebrał się na odwagę, by ostatecznie pomówić z Mariną. Niedawno zaczął podejrzewać, że Marina wszystkiego się domyśliła, lecz odkładał tę rozmowę, aż...

No właśnie.

— Zostawisz nas same?

Otworzył oczy jeszcze szerzej i w dodatku rozchylił usta, co nadało naprawdę niemądry wyraz jego twarzy. Przesuwał wzrokiem od jednej do drugiej, szukając jakiejś odpowiedzi. Czy to na pewno był dobry pomysł?

— Idź stąd — odezwała się w końcu Sophie.

Wyszedł posłusznie, zamknął za sobą drzwi i opierał się pokusie, by od razu stanąć przy szklanej ścianie i patrzeć, co dzieje się w środku. Pokręcił głową, zdecydował się na spacer po szpitalnym korytarzu. Włożył ręce do kieszeni spodni, wrócił myślami do poprzednich rozważań.

Georg zapadł się pod ziemię. Był poszukiwany przez policję w związku z pobiciem Sophie, lecz na razie był nieuchwytny. Nikt go nie widział, nie kontaktował się ani ze znajomymi, ani z rodziną. Gustav nie mógł doczekać się chwili, aż w końcu wpadnie w ręce policji i zostanie skazany za to wszystko, co zrobił, chociaż tak w głębi duszy chciał spotkać go osobiście i wymierzyć mu własną karę. Bardziej mu się to należało niż pobyt w więzieniu. Zniszczył wszystko! Gustav nie potrafił nawet zacząć wyliczania tego, za co chciałby go ukarać. Przede wszystkim za znęcanie się nad Sophie; za pozbawienie życia ich nienarodzonego dziecka, za odebranie jej wiary i pewności, za każde poniżenie, każde uderzenie, każde słowo, które sprawiło, że Sophie nie starała się walczyć o poprawę swojego losu. Za to, że zaszczepił w niej strach. Za wszystkie kłamstwa, którymi raczył wszystkich, by zniechęcić ich do Toma, by się od niego odsunęli i uznali go za kłamcę. Za to, że zaprzepaścił wszystko, co razem zbudowali.

Za to, że przez dłuższy czas nim manipulował. Do własnej słabości najtrudniej się przyznać – Gustav długo nie potrafił wyrazić tego głośno, prawda jednak była niezaprzeczalna. Georg wyczuł jego słaby charakter i wykorzystywał to do własnych celów. Przed oczami stawały mu kolejne sceny, w których powinien był wykazać się umiejętnością logicznego myślenia, a przyjmował to, co mówił Georg... Zacisnął mocno pięści, uderzył nimi w ramiona i pokręcił głową. Rozpamiętywanie przeszłości w niczym mu nie pomoże – musiał skupić się wreszcie na nadchodzącej przyszłości, którą chciał spędzić z Sophie.

Dwa dni temu zabrał nieco rzeczy ze swojego mieszkania i przeniósł się do tego, które wynajmowała jego kuzynka; akurat wyjechała z narzeczonym na zaległy urlop w góry albo za granicę – Gustava w ogóle to nie obchodziło, gdy mu opowiadała, gdzie zabierze ją Kris. Nie miała nic przeciwko, by trochę pomieszkał w jej mieszkaniu, a właściwie nawet ta prośba ją ucieszyła, ponieważ szukała kogoś, kto pod jej nieobecność zająłby się jej dwoma kotami. Wieczory spędzane w towarzystwie tych wrednych zwierząt przyprawiały Gustava o mdłości, lecz nie narzekał, ponieważ w gazetach pojawiały się już doniesienia na temat pobicia Sophie i poszukiwania Georga przez policję, więc lada chwila dziennikarze zaczną spędzać każdą wolną chwilę pod jego mieszkaniem, by uzyskać jakikolwiek komentarz od członka zespołu. Nie miał na to najmniejszej ochoty, a poza tym wreszcie zrozumiał, co miał na myśli Tom, gdy zdradził, że planuje odejście z zespołu – Tokio Hotel nie miało większego znaczenia i dla niego, gdy chodziło o zdrowie Sophie.

Nie chciała z nim rozmawiać na temat straconego dziecka i stwarzała pozory, jakby nic się nie stało. Tylko raz, podczas rozmowy z lekarzem, rozpłakała się i nie mogła się uspokoić. Zanosiła się płaczem tak długo, aż zaaplikowano jej dawkę leku uspokajającego; później spała, a gdy obudziła się, zaczęła unikać tematu. Nie potrafił jej pomóc ani w żaden sposób pocieszyć, bał się jednak, że to milczenie w końcu odbije się na jej wątłym zdrowiu. Jak długo mogła udawać, że wszystko jest w porządku?

Wracał właśnie, kiedy Marina wyszła z sali. Stanął jak wryty i przez kilka chwil mierzyli się bez słowa spojrzeniem.

— Słuchaj, ja...

— Nic nie mów — weszła mu w słowo, zanim zdążył dokończyć swoją myśl. Mógł ją tylko stale przepraszać i powtarzać słowa, które dla niej nie miały już żadnego znaczenia. Oszukał ją i zranił, nie było takich słów, którymi mógłby się usprawiedliwić. Marina miała schrypnięty głos i mokre policzki. — Długo rozmawiałyśmy, wyjaśniłyśmy sobie wszystko. Ale to już koniec. Nigdy więcej się nie spotkamy. Nie chcę też więcej widzieć ciebie.

— Wybacz mi...

Położyła mu dłoń na piersi, a potem zwinęła ją w pięść. Patrzyła na niego, a oczy napełniały jej się łzami.

— Domyślałam się — szepnęła drżącym głosem. — Właściwie od dawna byłam przekonana, ze ją kochasz. Widziałam miłość w twoich oczach, ale nie potrafiłam odejść, bo cały czas miałam nadzieję, że kiedyś popatrzysz tak na mnie.

— Przepraszam...

— Zraniłeś mnie i złamałeś mi serce — powiedziała, uderzając go w pierś. Cofnął się, ale nie bronił, ponieważ wiedział, że zasłużył na wiele gorszy los. Oceniał zachowanie Georga, lecz powinien zacząć najpierw od siebie. Fakt, że nigdy nie uderzyłby kobiety, wcale nie działał na jego korzyść. Potraktował Marinę jak ostatni dupek. — Nienawidzę cię za to. Nie potrafiłeś ode mnie odejść. Na co, do cholery, czekałeś?! Dopóki Sophie nie odejdzie od twojego kumpla? Byłam dla ciebie tylko kołem ratunkowym? — krzyczała, cały czas go popychając do tyłu. — Jak mogłeś to zrobić! Boże, myślałam, że jesteś ideałem! A ty jesteś zwykłym gnojem! Kochałam cię, Gustav! Kurwa mać, ja cię ciągle kocham!

Popchnęła go ostatni raz i odsunęła się. Zanosiła się rozpaczliwym szlochem, zakryła twarz dłońmi i drżała. Gustav wyciągnął rękę, dotknął jej ramienia, lecz odskoczyła jak poparzona i obdarzyła go wściekłym spojrzeniem.

— Nigdy więcej tego nie rób.

Odeszła, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. W połowie drogi spotkała się z Tomem, któremu wpadła w ramiona. Gustav obserwował z daleka, jak tamten ją obejmuje i zadaje jakieś pytania. Rzucił mu krótkie spojrzenie i gestem pokazał, że zajmie się Mariną i później wróci. Gustav odprowadzał ich wzrokiem, kiedy razem zmierzali do końca korytarza, a płacz Mariny towarzyszył mu jeszcze długo.

Bill wysiadł z samochodu i rzucił ostatnie spojrzenie na okładkę gazety, która leżała na miejscu pasażera. Na połyskującym papierze wydrukowano zdjęcie Georga, a obok dwa pytania: Co się stało z basistą Tokio Hotel? Co się stanie z zespołem?

Nie chciał akurat myśleć o tym, co się stanie z jego ukochanym zespołem. O mało nie zemdlał, gdy w sklepie zerknął na prasę i zobaczył zdjęcie Georga. Kiedy czekał w kolejce ściskając gazetę w dłoni, zauważył, że nieznacznie zaczęła drżeć, a zimny pot popłynął mu między łopatkami i serce zaczęło się tłuc jak szalone w piersi. Miał wrażenie, że na policzki wystąpił olbrzymi rumieniec, i chciał krzyknąć na młodą kasjerkę, by się pośpieszyła, gdy nieśpiesznie wydawała mu resztę. Po co poszedł do sklepu? Szczerze nie pamiętał; nic nie miało już znaczenia po ujrzeniu okładki.

Wrócił wtedy do samochodu i nie zwracając na nic uwagi, zasiadł za kierownicą i kartkując zdenerwowany strony, odkrył w końcu tę, która interesowała go najbardziej. Szybko przeczytał obszerny artykuł pełen spekulacji, podejrzeń, domysłów i doszedł do wniosku, że nic z tego nie zrozumiał. Wziął kilka głębszych oddechów, wytarł o spodnie spocone dłonie, oparł się wygodniej w fotelu i przymknął oczy. Tkwił w tej pozycji, dopóki zupełnie się nie uspokoił. Później przeczytał artykuł ponownie i dokładnie obejrzał zdjęcia.

Z tekstu jasno wynikało, że Georg pobił swoją kobietę tak dotkliwie, że w ciężkim stanie znalazła się w szpitalu, a on sam był poszukiwany przez policję. Ile razy Bill by tego nie czytał, treść była taka sama – Georg był poszukiwany. To, przed czym ostrzegał go brat, w końcu się ziściło. Nie mógł w to uwierzyć, ponieważ nie tak dawno temu widział Georga z Sophie na gali i nie zauważył niczego, co powinno wzbudzić niepokój. Sophie była milcząca jak zwykle, Georg wściekły – co było zrozumiałe – na Toma...

Zastanowił się przez chwilę, czy Tom już o tym wiedział, ale nie zdziwiłby się, gdyby to właśnie Tom odnalazł Sophie i stał się ponownie bohaterem. Na samą myśl o przypisywanych mu – niesłusznie oczywiście – zasługach Billowi zrobiło się niedobrze. Do szału doprowadzała go myśl, że Tom przewidział to wydarzenie i ostrzegał go przed tym, a on nie zareagował. Skąd mógł wiedzieć, że było z Georgiem aż tak źle? Myślał, że Tom po prostu wyolbrzymia, ponieważ samotność i zazdrość sprawiły, że chciał zburzyć szczęście swojego przyjaciela. A Tom miał rację...

Nie mógł za to zrozumieć, dlaczego Tom do niego nie zadzwonił i nie powiedział mu o całej sytuacji. Przecież jest jego bratem! Tworzą razem zespół! Powinien wiedzieć o takich przypadkach, a nie dowiadywać się o tym z gazet jak jakiś fan... Przełknął głośno ślinę, gdy jego myśli zboczyły z toru.

Co z Tokio Hotel?

Zespół był dla niego najważniejszy, ponieważ poświęcił mu wszystko, co tylko mógł, a poza tym dostał wszystko, czego chciał – sławę, uznanie, pieniądze, wpływy i dobre życie. Nie mógł – i nie miał zamiaru – zrezygnować z tego ot tak. Nie pozwoli nikomu, by zniszczył mu karierę! Nie wiedział tylko, jak rozwiązać problem z Georgiem... Doszedł do wniosku, ze na razie nie był to ani czas, ani miejsce na prowadzenie podobnych rozmyślań. Musiał się zastanowić, co powinien zrobić, więc nie mógł podejmować tak ważnych decyzji podczas powrotu do domu. Praca i wszystkie nieprzyjemności z nią związane powinny zostać poza drzwiami.

Wszedł do mieszkania i zdziwił się, gdy zastał otwarte drzwi – Sandra miała zwyczaj zawsze zamykać drzwi, nawet kiedy Bill wychodził na dosłownie pięć minut do sklepu. Poczuł się nieco nieswojo, a wyobraźnia zaczęła podsuwać mu różne rozwiązania – może ktoś ją napadł? Z przerażeniem odkrył, że nie miał pojęcia, jaki powinien wybrać numer na pogotowie. Czy 112 wystarczy? Co zrobi, jeśli...

Zastygł w połowie kroku, gdy po przekroczeniu progu, usłyszał stłumione głosy. Wytężył słuch, ponieważ wydawało mu się, że Sandra nie rozmawiała ze Scarlett, której obecności się spodziewał. Może zaprosiła inną koleżankę? Lub – co już podobało mu się zdecydowanie mniej, ale nie chciał być przesadnie zazdrosny – jakiegoś kolegę?

Wzruszył ramionami i wszedł do środka, zamknął drzwi za sobą, ściągnął kurtkę i odwiesił ją na wieszaku. Ziewnął potężnie – mimo wszystko był zmęczony, ponieważ cały dzień spędził na próbach do kolejnego pokazu modowego – i zamarzył o ciepłej kąpieli. Najpierw tylko pouśmiecha się do koleżanki – czy kolegi – Sandry, rzuci kilka zdawkowych uwag, zada parę uprzejmych pytań i wyrazi sugestię, że jest zmęczony, więc może... tak właśnie. Gość Sandry przeprosi za zakłócanie spokoju, pożegna się i wyjdzie, a oni znów zostaną tylko we dwoje... chętnie poszedłby pod prysznic z Sandrą – chyba należy mu się nieco przyjemności?

Gdy zajrzał do kuchni, zapomniał, o jakich przyjemnościach właśnie myślał. Nagle przestały mieć znaczenie, a skórzana aktówka głośno uderzyła o płytki. Bill nie mógł oderwać wzroku od tego, co widział, zamykał i otwierał oczy, serce zaczęło mu się tłuc w piersi tak mocno, że bał się, że zaraz rozerwie mięśnie oraz skórę i wyskoczy. Oblał go zimny pot, ręce zaczęły drżeć, a z piersi wyrwał mu się głośny jęk.

Nie, to zdecydowanie nie była Scarlett ani inna koleżanka Sandry. Nie był pewien, czy to był chociaż kolega – ale jedyne czego był pewien to tego, że Tom miał rację. Jaki on był ślepy! Dlaczego nie słuchał innych, którzy już wcześniej mu to sygnalizowali? Dlaczego... Poczuł napływające mdłości, kiedy patrzył na nagą Sandrę pochylającą się nad kuchennym stołem – zrobiło mu się prawie słabo, gdy przypomniał sobie, że rano jadł w tym miejscu śniadanie. Może nie byłoby w tym niczego złego, gdyby nie to, że za Sandrą stał również nagi mężczyzna i był w trakcie stosunku z nią. Nigdy wcześniej go nie widział; wydawało mu się, że są w podobnym wieku, włosy miał ciemne i gęste, twarz pokrytą kilkudniowym zarostem, barki potężne i muskularne. Zerknął na niego przelotnie, uśmiechnął się krzywo i szarpnął Sandrą, aż ta nachyliła się jeszcze bardziej.

— Chcesz dołączyć, koleś? — zapytał schrypniętym głosem. Billowi przemknęło na myśl, że chce tylko kogoś zabić – najpierw ją czy jego? Milczał będąc w zbyt wielkim szoku. Czy to naprawdę się działo...? — Ostra laska. Najpierw szybki numerek na korytarzu, potem wziąłem ją w sypialni, a teraz tutaj...

Bill mimo wszystko tworzył szeroko oczy z niedowierzania. Czy ten typ był w jego łóżku? Chrząknął kilkakrotnie, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. Patrzył jedynie na Sandrę; uśmiechała się sennie, wzrok miała zamglony, a Bill odniósł wrażenie, że chyba nie do końca rozumiała, co się właśnie działo. Ze wstydem przyłapał się na tym, że wpatruje się, jak falują jej piersi.

— Ty zdziro!

— Oj, zaraz zdzira — jęknął mężczyzna, zaciskając mocno dłonie na piersiach Sandry. Bill w końcu odwrócił wzrok, ponieważ nie mógł już znieść tego widoku. Sandra obejmowała nieporadnie szyję mężczyzny i wydawała z siebie pomruki przyjemności. — Po prostu lubi się zabawić.

— Gdy wrócę rano, ma cię tu nie być, ty kurwo — wycedził, gdy oboje zbliżali się do szczytowania. Głos mu się załamał na ostatnich słowach, więc nie czekał do końca, tylko od razu uciekł.

Zanim wybiegł z mieszkania, zdążył jeszcze chwycić kurtkę i dopiero na schodach upewnił się, czy na pewno w kieszeni ma ciągle kluczyki do samochodu, portfel i telefon. Nie zdecydował się na windę, ponieważ zanim przyjechałaby na jego piętro, on z pewnością wyłamałby już drzwi albo przynajmniej dostał szału.

Zbiegał po schodach, wydając z siebie okrzyki zdumienia. Jak ona tak mogła?! Przecież dał jej wszystko! Czego było jej mało? Co z nią, do kurwy nędzy, było nie tak?! Czy nie zastanowiła się, w jakiej postawiła go sytuacji? Był gwiazdą muzyki, osobą publiczną, jego partnerka nie mogła ot tak go zdradzać jak dziwka! Co ludzie powiedzą? Jak on to wszystko wytłumaczy mediom... przecież każdy się dowie, że Bill Kaulitz był wielokrotnie zdradzany przez swoją kobietę! Ile to trwało? Tak długo, jak mówił Tom? Tak długo, jak wspomniał Mike? A może jeszcze dłużej... dlaczego to przeoczył?

Dlaczego po raz kolejny to właśnie Tom okazał się tym lepszym bratem? Najpierw chciał ratować Sophie i próbował poruszyć niebo i ziemię, by ktoś mu w tym pomógł. Bill nie chciał w to wierzyć – ani tym bardziej się mieszać w nieswoje sprawy – więc zostawił go samego sobie, co Toma rozsierdziło jak jeszcze nigdy. Już wtedy powiedział mu, że Sandra go zdradza, że powinien być ostrożny. Uznał to za bajdurzenie samotnika, który nie mógł ani pozbyć się łatki wiecznego podrywacza, ani zaufać komuś na tyle, by wreszcie być w związku. Czy w tym tkwił jego problem? Zdobyć zaufanie Toma było niezwykle trudno – wystarczył jeden nieostrożny ruch, by zaprzepaścić wszystko; z całego zespołu to on był najostrożniejszy, najbardziej racjonalny i – wbrew pozorom – trudniej nawiązywał bliższe relacje. Co z tą cholerną Liv? Zdobyła go czy nie? Rozstali się czy tylko pokłócili? Próbował się czegoś dowiedzieć, lecz Tom nie odbierał od niego telefonów, David nie miał bladego pojęcia – i był równie wściekły, co zdezorientowany – a Gustav od kiedy nawiązał współpracę z Tomem, również unikał rozmów.

Dziewczyna Toma na ten moment nie miała większego znaczenia, ponieważ Sandra stanowiła zupełnie inny problem. Nie chciał myśleć o tym, co zobaczył w kuchni, obraz jednak wrył mu się w pamięć tak bardzo, że za nic nie mógł tego wyrzucić. Przełknął ślinę i chrząknął głośno, starając się zneutralizować uczucie mdłości. Wybiegł z klatki schodowej i cudowne, mroźne powietrze nieco go orzeźwiło. Wziął kilka głębokich oddechów, zasunął zamek kurtki i ruszył przed siebie.

Cały czas słyszał słowa Toma, jakby ten stał tuż obok niego. Rozejrzał się przestraszony, ale wokół nikogo nie było; delikatnie jedynie prószył śnieg, płatki wirowały, a Bill miał wrażenie, że nawet one uśmiechają się ironicznie do niego. Dlaczego Tom musiał znowu mieć rację? Bill tak bardzo chciał, żeby się mylił i wszystko to, co mówił, było bzdurą wyssaną z palca. Nie mógł znieść, że po raz kolejny miał rację!

Zacisnął ręce na głowie i jęknął głośno, nie przerywając marszu. Co on teraz powinien zrobić? Rozstać się z Sandrą – to oczywiste. Nie mógł pozwolić sobie na takie traktowanie, a poza tym nie chciał już jej więcej widzieć. Po tym wszystkim... dlaczego on właściwie nie zabił tego faceta? Uprawiał seks z jego kobietą w jego mieszkaniu i prawdopodobnie w jego łóżku. Musiał dopilnować, by te informacje nigdy nie ujrzały światła dziennego, przecież jego kariera byłaby zrujnowana, gdyby ktoś dowiedział się, że jego kobieta była prostytutką! Wzdrygnął się na samą myśl o tym.

Stanął na środku chodnika, westchnął i niespodziewanie się rozpłakał. Ukrył twarz w dłoniach, szlochając bezgłośnie. Dlaczego mu się to przytrafiło? Kochał tę kobietę, był z nią szczęśliwy, myślał, że ten związek ma przed sobą długą przyszłość... jak mogła go tak oszukać? Dlaczego złamała mu serce?

I dlaczego to tak bardzo boli?

Drgnął przerażony, gdy w pobliżu usłyszał pisk opon i dźwięk klaksonu, które w panującej ciszy zabrzmiały jak wystrzał z armaty. Podskoczył i rozejrzał się; kilkanaście metrów za nim zatrzymał się stary ford escort w bliżej nieokreślonym kolorze. Kierowca wysiadł prędko z samochodu, nawet nie zamykając drzwi, i podbiegł do czegoś, co leżało na chodniku. Bill z daleka widział, że mężczyzna był przerażony. Krzyczał coś niezrozumiałego, machał rękami.

Targany dziwnymi przeczuciami, ruszył ospale w kierunku samochodu. Nie wiedział jeszcze, co się stało, ale mocno bijące serce i niezrozumiałe dreszcze podpowiadały, że coś strasznego. Mężczyzna spojrzał na niego, twarz zamarła w wyrazie niedowierzania, a w oczach ujrzał niemą prośbę o ratunek. Zawołał:

— Dzwoń po karetkę! Chryste Panie, nic nie mogłem zrobić! Pojawiła się znikąd...

Ale Bill już go nie słuchał i nie wiedział, skąd dokładnie wybiegła Sandra. Gdy to ją rozpoznał leżącą na chodniku, opadł na kolana i zawył wysokim głosem przepełnionym bólem. Niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w niebo, z którego stale padał śnieg. Bill dotknął dłońmi jej ciepłych jeszcze policzków, pogładził po włosach; zapłakał, gdy zauważył krew na dłoni.

Zdradziła go, oszukała – prawda. Prawdą również było to, że ją kochał.

— Sandra!

Tytuł: J. Andruchowycz Moja Europa