32. ...i przestałem śnić

— Zgon nastąpił o godzinie piątej osiemnaście.

Bill wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby i rozejrzał się wokół. To tyle? Po prostu zgon nastąpił, nie ma człowieka, koniec sprawy? Przeczesał palcami włosy, przetarł mokrą twarz i wbił spojrzenie w aparaturę, która jeszcze przed kilkoma sekundami rejestrowała ostatnie uderzenia serca Sandry. Zarejestrował jeszcze, jak pielęgniarka zasłania jej twarz białym prześcieradłem i coś szepce do lekarza stojącego obok. Pokręcił głową i sapnął, jakby ktoś uderzył go pięścią w żołądek.

To niemożliwe.

Jęknął głośno, gdy zobaczył lekarza zbliżającego się w jego stronę. Patrzył na niego ze smutkiem i kręcił bezradnie głową, ale Bill nie chciał słuchać tego, co mężczyzna miał mu do powiedzenia – że mu przykro? Oczywiście, ale kim była dla niego Sandra? Kolejną dziewczyną z wypadku, której nie udało mu się uratować – najdalej na drugi dzień zapomni o takim przypadku, wyrzuci ją z pamięci i przestanie istnieć.

Przestała istnieć.

Poczuł pocieszające klepnięcie w ramię i zielone oczy ukryte za rogowymi oprawkami popatrzyły na niego ze współczuciem; lekarz coś powiedział, lecz do Billa nie dotarło ani jedno słowo; a czy to ważne? Dotknął go jeszcze raz, skinął na pożegnanie, odwrócił się i odszedł do swoich spraw, zostawiając Billa samego na środku korytarza. Stał i patrzył na ludzi krążących wokół; pielęgniarki kręciły się bez celu, czasami zauważył jakiegoś lekarza, pacjenci siedzieli na krzesłach albo pili herbatę z tekturowych kubków i przeklinali opieszałość personelu szpitalnego.

 Bill zerknął ostatni raz w stronę sali oddziału ratunkowego, gdzie na łóżku pod przykryciem spoczywało ciało Sandry. To było irracjonalne uczucie; miał wrażenie, że Sandra zaraz zerwie prześcieradło, zeskoczy z łóżka i wybuchnie gromkim śmiechem, a potem nakrzyczy na niego, że zostawił ją samą w tak idiotycznym miejscu jak szpital. Albo zrobi to w odwrotnej kolejności, albo przestraszy się, że ktoś uznał ją za martwą… Bill wyobrażał sobie tę scenę i śmiał się przez łzy, aż ludzie na korytarzu zaczęli mu się bacznie przyglądać.

— Właśnie zmarła jego dziewczyna — szepnęła jakaś starsza pani młodej towarzyszce, która przyglądała mu się z zainteresowaniem. Bill zerknął w ich stronę, ale rudowłosa nastolatka nie odwróciła wzroku. — Okropna tragedia…

Myślał, że będzie czuć się inaczej – zawsze sądził, że po śmierci bliskiej osoby czuje się niewyobrażalny ból; zwykle też lubił o tym śpiewać. Dobrze się o tym pisało, emocje pojawiały się w nim jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, idealnie dobrane słowa same spływały na papier… Czuł zaś jedynie pustkę – czegoś mu brakowało, był trochę otępiały i dopiero po jakimś czasie docierały do niego bodźce. Ludzie mówili o nim, lecz on sam nie zdawał sobie z tego sprawy. Było mu przykro, łzy cisnęły się do oczu, ale… poczucie tej okropnej pustki zupełnie go paraliżowało.

 Ostatni raz spojrzał w stronę sali, w której umarła Sandra, i wybiegł ze szpitala. Przystanął dopiero za rogiem, kiedy z pola widzenia zniknęli ludzie, a on sam poczuł palący ból w klatce piersiowej i kaszel stał się na tyle dokuczliwy, że musiał oprzeć dłonie na kolanach i pochylić się do przodu. Kasłał, dławił się łzami, szlochał głośno i przeklinał na głos wszystko, co się wydarzyło. Otarł dłońmi twarz, zagryzł mocno wargi i zamknął oczy, starając się powstrzymać łzy, ale nie mógł się uspokoić, gdy świadomość odejścia Sandry stawała się coraz pewniejsza. Na początku zupełnie nie dotarło do niego, co się wydarzyło; Sandrę potrącił samochód, przyjechała karetka i ją zabrali, kierowca tego przeklętego samochodu zgłosił wypadek policji i został, by odpowiedzieć na ich pytania. Lekarze parę godzin walczyli jeszcze o życie Sandry, lecz ona poddała się, nie chciała już walczyć i odeszła.

Dopiero teraz przyszedł ból, który wypełnił poczucie pustki. Śmierć Sandry łamała mu serce; chociaż i tak chciał od niej odejść, nie mógł znieść jej zdrad i cierpiał po tym, co mu wyrządziła, jej ostateczne odejście bolało go o wiele bardziej. Nie zdążył się nawet pożegnać, powiedzieć czegokolwiek albo chociaż pomyśleć nad tym, co niedawno się wydarzyło – spędzili ze sobą parę lat, tego nie dało się wykreślić ot tak. Chociaż go oszukiwała i chciał się rozstać – nie był gotowy ani na jej śmierć, ani na ból, który się z tym wiązał.

— Tom? — odezwał się, gdy usłyszał w telefonie zaspany głos brata.

— Coś się stało mamie?

— Nie.

Zacisnął zęby, by powstrzymać łkanie, a Tom czekał w ciszy na wyjaśnienia po drugiej stronie. Nie wiedział, dlaczego wybrał akurat jego numer, ale Tom był jedyną osobą, z którą mógł i chciał rozmawiać teraz Bill. Tylko starszy brat mógłby go zrozumieć, powiedzieć coś, co mogłoby choć na chwilę pocieszyć, i pomóc chociażby tym, że jest. Zdawał sobie sprawę z tego, że kłótnia z Tomem zaszła zbyt daleko, by ten o wszystkim zapomniał i zechciał mu pomóc. Dziwił się, że w ogóle odebrał od niego telefon – przecież od dawna tego nie robił – ale najprawdopodobniej bał się, że coś mogło przydarzyć się ich matce. Nie wiedział nawet, co teraz robi jego brat, czym się zajmuje, czym martwi i czy nadal spotyka się z tą swoją dziewczyną, która go wystawiła na gali. Wiedział tylko, że nie wszystko układało się po jego myśli – ból Toma był bólem Billa. Pomimo tego, co wydarzyło się między nimi, nie potrafił na dobre przerwać więzi, która połączyła ich na długo przed urodzinami. Zawsze wiedział, co czuł jego brat, chociaż nie potrafili już ze sobą rozmawiać.

— Mama ma się dobrze — odpowiedział w końcu łamiącym się głosem. — Stało się coś strasznego, Tom.

— Co się dzieje?

— Sandra — szepnął i zamilkł, czując gorące łzy spływające po policzkach. Pociągnął nosem i mówił dalej: — Ona nie żyje. Umarła, Tom, rozumiesz? Ja pierdole, moja Sandra nie żyje!

Zaczął płakać do słuchawki, a po drugiej stronie zapadła cisza. Myślał, że Tom się rozłączył, ale zbyt bardzo bał się to sprawdzić; nie zniósłby, gdyby Tom po prostu go nie wysłuchał, chociaż wiedział, że w pełni na to zasłużył. Nie dał mu ostatnio powodów, by odbierać od niego telefon, lecz w tej chwili Bill nie potrafił sobie poradzić z obecną sytuacją. Musiał z nim porozmawiać.

— Przykro mi — powiedział cicho. — Co się stało?

— Pokłóciliśmy się, chciałem odejść… wyszedłem z mieszkania, bo myślałem, że jeszcze chwila i ją zabiję, Tom… Boże, rozumiesz to? Chciałem ją skrzywdzić! Nie mogłem znieść tego, co mi zrobiła… musiałem wyjść, ale ona wybiegła za mną, nie rozejrzała się i jakiś pierdolony facet ją potrącił. Lekarze nie zdołali jej uratować i niedawno zmarła… nie wiem, co robić, Tom, nic nie wiem — mówił szybko do telefonu, na przemian krzyczał i szeptał. Gdy zobaczył Sandrę z tym facetem u nich w kuchni, był tak wściekły, że naprawdę chciał ją zabić; jak ona mogła mu coś takiego zrobić? Jego życzenie ziściło się zbyt szybko i Sandra zmarła. Czuł się winny i miał wrażenie, że sam ją zabił; wtedy tak bardzo chciał ją skrzywdzić, że wydawało mu się, że sprowadził na nią śmierć. — Chyba oszaleję.

— Przykro mi — powtórzył zwięźle, a na Billa podziałało to jak zimny prysznic. Oczywiście, on płacze do słuchawki i dzieli się z nim swoim bólem, a Toma to w ogóle nie obchodzi. — Nie lubiłem jej, ale aż trudno mi uwierzyć, że to naprawdę się stało… współczuję ci, Bill.

— Ja też w to nie wierzę… — powiedział, kręcąc do siebie głową. Przycisnął dłoń do czoła i starał się oczyścić myśli, które skupiały się wokół tego, że był winny śmierci Sandry. Jak to możliwe? Uważaj, czego pragniesz… Oboje mieli pecha – on że wrócił wcześniej do domu, a Sandra gdy wybiegła za nim. Gdyby tylko została w mieszkaniu… Nie wiedział, co właściwie do niej czuł; kochał ją tak długo i jego miłość nie osłabła w momencie, kiedy zastał ją z tym facetem. Coś jednak w nim drgnęło i nie potrafiłby jej tego wybaczyć i wrócić do tego, co było. To była już przeszłość, ale chciał odejść w inny sposób; porozmawiać z nią, pożegnać się, wykrzyczeć jej w twarz, co o tym myśli… Los odebrał mu tę szansę, pozbawił go pożegnania. — Miałeś rację, Tom.

— Gdybym mógł ci pomóc, to daj znać — rzekł, jakby nie słyszał, co właśnie powiedział.

— Odnalazłeś swoją Liv? — zapytał zupełnie spontanicznie i nie do końca wiedział, co nim kierowało. Może ta dziwna chwila; było po piątej rano, do wschodu słońca zostało jeszcze trochę, opierał się o zimny mur, wbijał wzrok w migającą latarnię i w głębi serca cieszył się tym, że Tom odebrał od niego telefon o takiej porze, że wysłuchał go i nie rozłączył od razu, jak zazwyczaj to robił. Tym razem już nie udawał, że nie wie, jak ma na imię dziewczyna, za którą szalał jego brat. Ta wątła nić porozumienia, która pojawiła się między nimi, sprawiała, że nie chciał jej przerywać. Wiedział, że nie może liczyć na kolejne rozmowy; takie, jak zawsze przeprowadzali. Znów byli najbliższymi sobie ludźmi, czas jakby stanął w miejscu; byli tylko oni dwaj i ich ból. — Co się między wami stało wtedy?

Tom wciągnął głośno powietrze i nie odzywał się przez kilka chwil. Bill cierpliwie czekał i wiedział, że trafił w jego czuły punkt.

— Odnalazłem — odparł nieswoim głosem. Bill zmarszczył brwi i nie wiedział, co wywołało tę zmianę. — Tak, znalazłem ją. Rozstaliśmy się, ale niedawno wróciliśmy do siebie.

— Nie wydaje mi się, że jesteś szczęśliwy. Może powinieneś…

— Liv ma raka, Bill. Nawrót białaczki — wyjaśnił cicho, a Bill od razu wszystko pojął – Tom powstrzymywał się od płaczu. Przełknął głośno ślinę i nie wiedział, czy jest gotowy na to, co Tom jeszcze powie. Tom płakał tak rzadko, że nie mógł sobie przypomnieć ostatniej takiej sytuacji ani nie mógł wyobrazić sobie, jak bardzo jest źle z Liv, że doprowadziło jego brata do takiego stanu. — Liv umiera. Lekarz mi powiedział, że nie ma czasu, Boże, Liv może nie dożyć do przeszczepu.

— Och, Tom…

— Nie wiem, co zrobię, jeśli nie uda mi się jej uratować. Ona nie może umrzeć…

Zanim się rozłączył, usłyszał szloch Toma.

Zakład poprawczy, w którym Dominic spędził ostatnie lata, znajdował się 50 kilometrów na zachód od Berlina. Tom umówił się z Markusem w południe na parkingu przy zakładzie; z ulgą zauważył, że to Markus spóźnił się ponad dwadzieścia minut, gdy on sam – kwadrans. Ale przegapił zjazd z autostrady i musiał nadłożyć drogi; podejrzewał, że Markus miał ten sam problem.

Na szczęście pogoda im dopisała – świeciło słońce na bezchmurnym niebie, które kusiło swoim błękitem. Śnieg już stopniał – o ile w ogóle tutaj był – i nawet nieco się ociepliło, co spodobało się Tomowi; wreszcie nie skostniały mu palce z zimna. Zerknął na Markusa, który miał wyjątkowo dobry nastrój i mówił więcej niż zazwyczaj. Tom mimo wszystko włożył dłonie do kieszeni zimowej kurtki i podążył za Markusem, obserwując okolicę. Na zachodzie i północy widoczny był gęsty las, na południu zaś Tom zauważył wyłącznie pola, a nieco dalej domy, które z daleka wyglądały jak kolorowe pudełka z prezentami.

Sam ośrodek był dużym budynkiem dwupiętrowym; na dwóch piętrach w oknach zainstalowano kraty, a cały teren ogrodzono. Tom wzdrygnął się na samą myśl, że miałby oglądać świat zza krat w oknach jak podopieczni mieszkający w zakładzie. Był ciekaw, co myślał Dominic, gdy codziennie stawał przy oknie, a kraty psuły mu widok na okolicę. Czy żałował wtedy? Myślał o Liv? Jeśli tak – co o niej myślał? Różne rozwiązania podsuwał mu umysł, a po swoich doświadczeniach z Billem, nie było to nic dobrego. A gdyby to Bill był w sytuacji Liv i wymagał pomocy? Chociaż między nimi padły różne słowa, Tom zrobiłby wszystko, by go uratować. Przecież zawsze będą braćmi. Miał nadzieję, że Dominic myśli podobnie o swojej siostrze.

— Witajcie! — Wysoka blondynka zawołała, gdy przekroczyli próg zakładu. Tom rozejrzał się oszołomiony po długim hallu i spojrzał na kobietę, która zmierzała ku nim raźnym krokiem. Jasne włosy spływały jej falą na ramiona, miała na sobie dopasowaną granatową sukienkę z długim rękawem i okulary w czarnych oprawkach na nosie. Była wysoka, a kozaki na wysokim obcasie podkreślały jej ładną figurę. — Markus i… Tom?

Obaj skinęli na potwierdzenie. Markus chrząknął i rzucił jej wymowne spojrzenie.

— Odpowiedni strój do pracy, Hannah?

Roześmiała się dźwięcznie i Tom od razu pojął, że znają się od dawna. Kobieta podała mu dłoń na powitanie.

— Lena dzwoniła, że się pojawicie. I powiedziała mi też, że mam na ciebie uważać — dodała rozbawiona, a Markus w niewinnym geście uniósł ręce do góry. — Chodźcie do mojego pokoju, porozmawiamy spokojnie.

Poprowadziła ich jasnym korytarzem do ostatniego pokoju po prawej stronie. Weszła do środka i zajęła miejsce na wygodnym fotelu za biurkiem, na blacie którego leżało trochę papierów, kilka długopisów, paczka papierosów i stało kilka ramek ze zdjęciami. Tom z Markusem zajęli krzesła po drugiej stronie. Rozpięli kurtki i Markus od razu przeszedł do sedna sprawy:

— Przyszliśmy w sprawie Dominica Biermanna.

— Był moim wychowankiem — odparła po chwili. Zmrużyła oczy i Tom zauważył, że są w szarym kolorze. — Dlaczego o niego pytasz?

— Musimy go odnaleźć. Przyjaźnię się z jego siostrą, a on — wskazał głową na Toma — jest jej chłopakiem. Liv ma białaczkę.

Patrzyła na nich bez słowa i w końcu westchnęła.

— Szukacie dawcy szpiku — domyśliła się. Markus potwierdził, a Hannah skrzywiła się. — Nie mogę wam pomóc.

— Musisz nam pomóc — powiedział Markus, jakby nie słyszał jej odpowiedzi. — Tylko on może uratować Liv, bo w przeciwnym razie może umrzeć, rozumiesz? Przecież powiedziałaś Lenie, że gdzieś pracuje, odkąd stąd wyszedł. Powiedz nam gdzie.

— Ale… — zająknęła się wyraźnie zdziwiona, że Markus dowiedział się czegoś od Leny. Nie odrywał od niej wzroku, a Tom wiedział, że siostra Markusa dość regularnie pytała o Dominica, a informacje przekazywała bratu. — Było z nim sporo problemów na początku. Kradł, dostawał napadów szału i pobił się z każdym chłopakiem, którego tylko poznał.

Jej twarz wykrzywił grymas na wspomnienie tego, co musieli przeżyć z bratem Liv. Tom domyślał się, że Dominic nie stał się od razu święty i nie był grzeczny; ale był ciekawy, jakim jest teraz człowiekiem.

— Zaufał mi, bo nie potrafiłam z niego zrezygnować — wyznała z uśmiechem. — Chociaż niejednokrotnie brakowało mi cierpliwości do niego. Dominic to uroczy dzieciak i ma dobre serce, choć na jakiś czas o tym zapomniał. Dopiero gdy skończył siedemnaście lat, opowiedział mi o wszystkim, co im się przytrafiło. Później zaczął się zmieniać, uspokoił się i skupił się na nauce.

— To wszystko pięknie brzmi — odezwał się w końcu Tom. Hannah zerknęła na niego z zainteresowaniem, a Markus syknął ostrzegawczo. — Młody najpierw rozpieprzył Liv życie, a potem tutaj cierpiał i przeszedł cudowną przemianę. No zajebiście! Liv od lat nie potrafi się uspokoić przez niego. Nie byłoby nocy, podczas której nie krzyczy, bo śnią jej się koszmary, albo płacze. Przez naszego biednego, uroczego Dominica, który powiedział, że pragnie jej śmierci! Spełniło się kurwa, bo Liv leży w szpitalu!

Zacisnął zęby i pięści, milknąc. Nie wiedział, czemu tak zareagował – przecież przyjechali tutaj, by zdobyć adres Dominica, a potem porozmawiać z nim i przekonać, aby zdecydował się uratować Liv. Obaj tego chcieli i robili to wszystko dla Liv, a Tom jak zwykle nie mógł się powstrzymać i dał plamę.

Nie patrzył na Markusa, ale Hannah nagle uśmiechnęła się do niego.

— Musisz zrozumieć prostą rzecz, Tom — powiedziała całkiem spokojnie. W jej głosie nawet wyczuł wesołość. — Dominic, gdy tu trafił, był tylko dzieckiem, któremu zawalił się cały świat. Jego rodzice właśnie zmarli, siostra dopiero co wróciła do zdrowia… ty jesteś sporo starszy, a sam na mnie wrzeszczysz.

Puściła mu oko i zrozumiał, że nie miała mu tego za złe. Markus odetchnął z wyraźną ulgą, a Tom zmusił się do uśmiechu.

— Hannah, proszę cię… pomóż nam.

— Lena mówiła, że zrobisz wszystko, by mnie przekonać.

— Oczywiście, że tak — odparł. — Przecież już jesteś przekonana. Odwdzięczę się.

Hannah roześmiała się głośno.

— Nie musisz zapraszać mnie na randkę.

— A jeśli chcę?

Tom popatrzył na nich oboje i wytrzeszczył oczy. Chrząknął głośno, gdy zbyt długo na siebie patrzyli.

— Nie mogę powiedzieć wam, gdzie mieszka. Ale muszę wam polecić jeden sklep komputerowy na Kreuzbergu, jest naprawdę znakomity — powiedziała lekkim tonem i zapisała im na kartce adres miejsca pracy Dominica.

— Jesteś cudowna.

Spiorunowała go wzrokiem.

— Spróbuj tylko nie zadzwonić!

Tom drgnął, kiedy poczuł dłoń na ramieniu. Odwrócił się zaskoczony i uniósł brwi wyżej na widok Simona Dunsta. Nie miał na sobie białego fartucha, tylko czarną marynarkę zarzuconą na błękitną koszulę; wyglądał tak zwyczajnie, że w pierwszej chwili Tom ledwo rozpoznał w nim lekarza. Uśmiechnął się do niego na powitanie, ale mężczyzna nie spuszczał z niego poważnego spojrzenia.

— Dobrze, że cię zastałem. Musimy porozmawiać.

— Coś z Liv? — zapytał od razu, przerażony wizją, że mogło się coś stać podczas jego nieobecności.

— Chodźmy do gabinetu i porozmawiamy.

Tom skinął i posłusznie poszedł za lekarzem, zastanawiając się w myślach, co się stało – nie otrzymał żadnych wyjaśnień, więc jego obawa o zdrowie Liv znacząco wzrosła. Drżały mu dłonie ze stresu i im bliżej było gabinetu, tym bardziej nieswojo czuł się Tom. Był pewien, że coś stało się Liv, ale nie rozumiał, czemu musiał udać się aż do gabinetu lekarza, by o tym usłyszeć. Ta zwłoka działała o wiele bardziej stresująco niż prawda powiedziana od razu.

— Usiądź — polecił Simon, gdy weszli do środka. Zapalił światło i usiadł w swoim fotelu, patrząc wyczekująco na zdenerwowanego Toma. — Nie martw się, stan Liv nie pogorszył się od wczoraj.

Westchnął z ulgą, gdy to usłyszał, i posłał mu krzywy uśmiech – czemu czekał z tym tak długo? Zajął jednak wyznaczone mu miejsce.

— Muszę jednak z tobą pomówić o dwóch sprawach — rzekł. — Po pierwsze, co z bratem Liv?

— Byłem dzisiaj w poprawczaku, w którym mieszkał Dominic — odpowiedział i szybko streścił wizytę w ośrodku. Gdyby nie Markus, jego urok osobisty oraz znajomości, z pewnością nie odniósłby tam sukcesu. — Wiem, gdzie pracuje. Mam nadzieję, że uda mi się jutro go odnaleźć.

Lekarz popatrzył na niego z zadowoleniem.

— To dobrze — pochwalił. — Liv jest po kolejnej dawce chemii, więc im szybciej go odnajdziesz i przekonasz, tym lepiej dla nas wszystkich.

Tom tylko skinął i nie odpowiadał; miał ochotę powiedzieć, że przecież robi wszystko, by odnaleźć jej brata, ale byłoby mu zapewne łatwiej, gdyby o całej sprawie dowiedział się na samym początku, a nie dopiero teraz gdy nie może pozwolić sobie na żaden fałszywy ruch. Nie miał jeszcze pojęcia, jak przekona nastolatka, by po kilku latach rozłąki z siostrą postanowił znów jej uratować życie. Nie wiedział, jak się przygotować do tej rozmowy, jakich argumentów użyć, czego w ogóle się spodziewać – czy Dominic przypomina jego brata i nie chce mieć nic wspólnego z Liv, czy może boi się spotkania z nią tak samo jak Liv?

— A druga sprawa? — odezwał się, gdy lekarz milczał zbyt długo.

— Chodzi o Samuela Schmidta — powiedział powoli. Tom wytrzeszczył oczy i na początku nie skojarzył nawet, kogo miał na myśli.

— Sama? — upewnił się. — Tego malucha, który nie odstępuje Liv na krok?

— W rzeczy samej.

— Co się stało?

— Dwa dni temu rodzice przywieźli go z silnym zapaleniem płuc.

— Zapalenie płuc? — powtórzył zdezorientowany. — Przecież niedawno czuł się tak dobrze… pojechał do domu!

— Tak, ale… — zawiesił głos i popatrzył na niego z ogromnym smutkiem. Tom przełknął ślinę, kręcąc głową. Znał to spojrzenie; wiedział, co zaraz powie.

— Nie — powiedział, jakby mógł jeszcze coś zrobić.  

Simon Dunst oparł brodę na rękach i nie spuszczał z niego wzroku. Wymownie milczał, a Tom nie wierzył, że to wszystko dzieje się naprawdę.

— Nie — szepnął.

— Bardzo mi przykro… — dodał. — Robiłem, co mogłem, by go uratować. Ale jego stan… — pokręcił bezradnie głową i Tom pierwszy raz widział go tak załamanego; był przekonany, że tego mężczyzny nic nie jest w stanie złamać. Z pasją oddawał się leczeniu chorych, walczył o nich bardziej niż oni sami, był silny i pewny siebie. Śmierć dziecka odebrała mu te siły. — Sam zmarł w nocy.

— A Liv? Wie już?

— Nie. I nie może się dowiedzieć — powiedział ostro.

— Jak ja to przed nią ukryję? Co mam jej, do cholery, mówić, gdy zacznie o niego pytać?!

— Kłam.

— Nie mogę. Nie teraz, nie po tym wszystkim — odparł zmęczonym głosem. Nie mógł tego zrobić; dopiero sobie obiecali, że nigdy więcej nie będą się okłamywać.

— Liv kompletnie się załamie, jeśli pozna prawdę — wyjaśnił spokojniej lekarz. Patrzył na niego ze zrozumieniem, ale w oczach błyszczała determinacja. Tom i tak nie miałby wyjścia. — Nie możemy na to pozwolić, rozumiesz? Musisz ją okłamywać dla jej własnego dobra; Liv musi walczyć o siebie.

— Nigdy mi tego nie wybaczy — zaprotestował słabo.

— Ale może przeżyje, to chyba ważniejsze, nie sądzisz?

Ukrył twarz w dłoniach, by nie patrzeć na Simona Dunsta. Nie myślał nawet, że to wszystko będzie takie trudne; jak ukryć prawdę o śmierci małego przyjaciela Liv? Nie mógł być przecież w nieskończoność w domu; jeszcze nie wyzdrowiał, a Tom już wiedział, że nigdy więcej go nie zobaczą. Jak udawać szczęśliwego, gdy będzie skrywał taką tajemnicę? Co się stanie, kiedy Liv w końcu się dowie prawdy?

Westchnął głośno, ale jednocześnie zgodził się na prośbę lekarza. Będzie okłamywać Liv tak długo, jak tylko zdoła.

Tom wszedł do sali i zamknął za sobą drzwi. Paliły się tylko dwie lampki nad łóżkiem Liv, więc panował półmrok, który Tom niemalże błogosławił – podejrzewał, że był blady jak ściana po rozmowie z lekarzem, a poza tym nadal trzęsły mu się nogi na myśl o tym, że musi okłamywać Liv.

Leżała na boku na łóżku, ręce podłożyła pod policzek, nogi zgięła w kolanach i miała zamknięte oczy. Tom zawahał się przez chwilę, ponieważ myślał, że śpi – nie odezwała się, gdy wszedł, i nie podniosła się. Mimo to podszedł do łóżka i przyjrzał się jej, a Liv uchyliła jedną powiekę, spojrzała na niego i znowu zamknęła. Była blada, miała popękane usta i lekko drżała. Włosy założyła za uszy, kilka kosmyków opadło na jej policzek.

— Hej, moja mała.

— Cześć, przystojniaku — powiedziała cicho i uśmiechnęła się. Nachylił się nad nią i pocałował ją w czoło.

— Jak się czujesz?

— Bywało lepiej — odparła. — Chemia… Pół dnia wymiotowałam.

Tom skrzywił się, przysunął sobie krzesło i usiadł przy Liv. Ujął jej dłoń, na której miała przyklejony plaster z wenflonem. Pogładził delikatnie to miejsce, pocałował jej wnętrze i uśmiechnął się łagodnie, gdy Liv splotła ich palce.

— Co mogę dla ciebie zrobić?

— Położysz się obok mnie?

Puścił jej dłoń, rozwiązał sznurówki i zrzucił buty, zostawiając je pod krzesłem. Obszedł łóżko i położył się za Liv, obejmując ją lewym ramieniem; wsunęła mu dłoń w jego i przylgnęła plecami do jego klatki piersiowej. Prawą ręką odgarnął jej włosy i wtulił nos w zagłębienie szyi.

— Tęskniłem.

Liv zaśmiała się krótko.

— Byłeś wczoraj — przypomniała mu. — Co robiłeś przez cały dzień? Opowiedz mi coś, Tom.

Nie miał pojęcia, co mógłby jej opowiedzieć. Pół dnia, gdy ona odczuwała skutki kolejnej dawki chemii, on jechał na spotkanie z Markusem, który pomógł mu zdobyć adres miejsca pracy młodszego brata Liv. Zastanawiał się, jak przebiegnie to spotkanie, gdy w końcu go zdoła odnaleźć. Nie chciał jednak nic o tym mówić Liv, ponieważ wiedział, że – mimo braku sił – w najlepszym razie dostanie szału. Markus mu wspominał, że zabroniła szukać Dominica, bo kierowana strachem nie wyobrażała sobie spotkania z bratem. Nie był pewien, czy też uda mu się coś wskórać – przez te kilka lat mogło się wiele zmienić.

Nie mógł też opowiedzieć jej o Samie, na myśl o którym ściskało go w gardle. Nie wierzył, że ten pełny energii chłopiec już nigdy więcej nie wbiegnie do sali Liv, nigdy nie wskoczy mu na plecy ani nigdy więcej nie oszuka w szachy. Nie był przygotowany na to, co się wydarzyło – nie spodziewał się, że Samowi mogło się cokolwiek stać, skoro czuł się tak dobrze i wychodził do domu. Tom zacisnął mocno oczy i zęby, żeby pod żadnym pozorem nie zdradzić się ze swoimi myślami. Cieszył się, że Liv leży plecami do niego i nie może zobaczyć jego miny – nie potrafiłby ukryć rozpaczy.

— Rozmawiałem z Billem — powiedział w końcu. — Dzwonił do mnie rano.

— Coś się stało?

— Jego dziewczyna, Sandra… — zawiesił na chwilę głos i dopiero zastanowił się, czy powinien mówić jej o śmierci Sandry. Miał wrażenie, że śmierć jest zbyt częstym tematem w ich rozmowach i jego rozmyślaniach. Liv mówiła o niej przerwy, rano dowiedział się o wypadku Sandry, a dopiero co o Samie. Zdawało mu się, że to koszmarny sen; jak to możliwe, że wokół niego nagle zaczęli umierać ludzie? Objął mocniej Liv, jakby ciepło jego ciała mogło ją ochronić przed wszystkim. — Bill mówił, że miała wczoraj wypadek i dzisiaj rano zmarła. Nie udało im się jej uratować, a on był tak załamany, że zadzwonił do mnie.

— Ojej… — odezwała się cicho. — To okropne, co mu się przydarzyło. Nie znałam jej, ale przykro mi. Jak on to znosi?

— Jest kompletnie załamany. Gdy zadzwonił, płakał. Poznałem po jego głosie, że coś się stało, ale na początku nie chciałem z nim rozmawiać. Nasze drogi się rozeszły, po co udawać dobrych braci? Ale nie mogłem, Liv… musiałem z nim porozmawiać i zaoferować mu pomoc. Nie potrafiłem go zostawić.

— Może to coś zmieni między wami? — zasugerowała. — Może jego tragedia ponownie was do siebie zbliży. Pomyśl o tym, Tom. Wiem, że ci go brakuje, przecież to twój brat.

— Ty też tęsknisz za swoim, prawda? — zapytał. — Dlatego tak dobrze mnie rozumiałaś. Wiedziałaś, co przeżywam, bo ty też sporo przeszłaś z Dominicem.

— Masz rację… rozumiałam twój strach przed spotkaniem z bratem, bo ja też boję się spotkania z Dominicem. My się nie pobijemy — dodała żartobliwie — ale nie wiem, jak moglibyśmy na siebie zareagować.

— A chciałabyś się z nim spotkać?

Liv długo milczała.

— Boję się tego, do czego mogłoby znowu dojść. Ostatni wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nigdy więcej nie chce mnie widzieć. Mimo wszystko to jedyna żyjąca osoba z mojej rodziny… miałam się nim opiekować… — Tom ścisnął jej dłoń i pocałował ją w kark, zanim Liv zdążyła się rozpłakać. Przełknęła łzy, pociągnęła nosem i westchnęła głośno. — Markus miał rację.

— Z czym?

— Że powinnam ci powiedzieć o wszystkim — wyjaśniła. — To, co wydarzyło się w moim życiu, nadal mnie boli i pewnie nigdy o tym nie zapomnę. Czuję się jednak nieco lepiej, od kiedy o tym wiesz.

— I od kiedy wróciłem — uzupełnił.

— Wiem, że mnie nie zostawisz — szepnęła. — Markus wiedział o tym od razu.

— Markus wiedział niektóre rzeczy znacznie wcześniej niż my — stwierdził ze śmiechem. — Masz dobrego przyjaciela.

— I cudownego chłopaka.

— Tak? — podchwycił. Uniósł się na łokciu i zerknął na nią; otworzyła oczy i przyglądała mu się, a po bladej twarzy błąkał się radosny uśmiech. — Znam go? Przystojny?

Błysk w oczach Liv uradował go.

— Oj tak. Bardzo wysoki, szczupły… świetne ciało — powiedziała cicho tonem, jakby zdradzała największą tajemnicę. Tom pokiwał z uznaniem głową. — Nosi kilkudniowy zarost, co sprawia, że jest dla mnie piekielnie seksowny. Taki wiesz… — dodała z mruknięciem.

— A co robi w życiu? Coś dobrego?

— Jest świetnym muzykiem. Podoba mi się to w nim; muzyka wypływa z jego serca. To piękne, wiesz? Nie uważa się za dobrego człowieka i obwinia za sytuacje, które zostały mu już dawno wybaczone. Ale kocham go nad wszystko i jest dla mnie najlepszy — dokończyła z czułością w głosie, nie spuszczając z niego wzroku. Miłość, którą dojrzał w jej oczach, poczuł również w sercu; przyjemne ciepło rozlało się po jego ciele i poczuł przyjemne mrowienie w czubkach palców. Uśmiechnął się i pocałował Liv.

— Mam najlepszą dziewczynę na świecie — powiedział z zachwytem. —  Powinnaś ją poznać.

— Naprawdę?

— Tak — mruknął jej w ucho. Liv odwróciła się i znów przylgnęła plecami do jego torsu. — Ma piękne niebieskie oczy i takie urocze brązowe plamki na tęczówkach. Uwielbiam, gdy mnie dotyka; to trochę tak jakby pieścił cię lekki wietrzyk. Czujesz delikatne muśnięcia na skórze i nie możesz się nie uśmiechnąć.

— A za co ją kochasz?

Tom myślał przez dłuższy czas.

— Za to, jaka jest naprawdę. Za to, że się boi, że pragnie i kocha, że ma nadzieję, próbuje walczyć, choć czasami rezygnuje, że potrafi płakać, śmiać się i wysłać mnie do diabła. Za to, że jest tak wrażliwa, niepewna siebie i czuła, a jednocześnie silna, niezależna i ironiczna. Kocham ją za to, że pozwoliła mi być częścią swojego życia, i za to, że stała się moim sercem — powiedział. Szumne słowa, godne romantyka, ale Tom wzruszył ramionami; przecież tak myślał i tak czuł, czemu miałby udawać kogoś innego i odpowiedzieć w inny sposób? Nachylił się i pocałował ją w kark, ale Liv nie zareagowała. Oddychała spokojnie, więc domyślił się, że zasnęła. Rozbawiony uśmiech wykrzywił jego wargi, gdy pytał cicho: — Jezu, kobieto, naprawdę zasnęłaś? Ja cię kocham, a ty śpisz…

Postanowił jej nie budzić, jedynie przykrył dokładniej kołdrą, objął ponownie ramieniem i wtulił nos w zagłębienie szyi. Zaciągnął się jej zapachem, który tworzyła mieszanka ledwo wyczuwalnej woni znajomego bzu, szpitalnej pościeli i potu. Jeszcze raz ją pocałował, po czym uniósł się lekko i dłonią pogładził jej miękki policzek a później włosy. Przez tę niewinną pieszczotę serce zaczęło bić mu szybciej i zamknął oczy, ale obraz, który zobaczył chwilę przed, już na dobre wrył mu się w mózg. Zaczął drżeć i przypomniał sobie to, co mówił Markus, gdy chciał go przygotować na takie sytuacje. Z powodu leczenia chemią włosy Liv zaczynały wypadać; między palcami zostało mu zbyt wiele włosów, by mógł je wyrwać przypadkiem. Dłoń zamarła mu w powietrzu i bał się otworzyć oczy.

W końcu westchnął, przechylił się przez krawędź łóżka i wrzucił włosy do stojącego obok plastikowego kosza; gdy zniknęły w jego wnętrzu, miał wrażenie, że  coś w nim umarło. Jak Liv zareaguje, gdy straci wszystkie włosy? Przecież chciała go przed tym uchronić; przez tym oczywistym widokiem śmierci. Pomyślał o małym Samie i serce ścisnęło mu się z żalu; był tak młody, radosny i miał tyle marzeń. Nie mógł uwierzyć, że już go nie było między nimi. Próbował nie myśleć, co będzie, gdy Liv wreszcie się o tym dowie. A tego był pewny – Liv na pewno dowie się prawdy, tylko nie wiedział kiedy.

Sądząc, że śpi głębokim snem, pozwolił sobie na cichy szloch.